பழம் பாடல் புதுக்கவிதை கம்பன்

   சொற்களுக்குள்  அடங்காதாம்  காமம்  என்னும்  
          சுவையதுவும் சொல்லுகின்றான் கம்ப  நாடன்
    விற்பிடித்த இராமனவன்  சென்றான்  அங்கே
          விழி கொண்ட பெண்ணொருதி  கண்டு விட்டாள்  
  பொற் பதத்தாள்   படுகின்ற  துயரம் தன்னைப்
          புகலுகின்றான்  கம்பனவ்ன்  மெல்லக் கேட்பீர்
   கற்பனையை  விரிக்கின்றான்   விரித்த  போதும்
          கனித்தமிழர்  பண்பாடும்  காத்து  நின்றான்
      



     எழுத்துக்குள்  அடங்காத  காமம்  தன்னை
          எடுத்தெழுதி வெற்றி  கண்ட  ஒவியம் போல்
     துளிர்த்தங்கு  நிற்கின்றாள்  பெண்ணொருத்தி
          துடிக்கின்றாள்  ராமனையே கண்ட பின்னர்
     கழுத்தோடு  உறவு கொண்ட அணி கலன்கள்
          கை கால்கள்  இடுப்பிலுள்ள  அணிகலன்கள
     பொருப்பாகும்  மார்பகத்தின்  அணிகலன்கள்
          பொன் நகைகள்  அத்தனையும் பறித் தெறிந்தாள்

     நெருப்பாகி  மேனியெல்லாம்  தகி தகிக்க
          நெஞ்சுக்குள்  பெருந்தீயே  கொதி கொதிக்க
     சுருக்கான இடைக்குள்ளோ  சூடு  ஏற
          சொருகுகின்ற விழிகளுக்குள்  இராமன்  ஆட
     மிடுக்கான  இராமன்  அவன்  தந்த  நோயால்
          மேனி படும்  பாட்டில்  அவள்  ஆடினாலும்
     பொறுப்பாக  தன்  உடலை  ம்றைப்பதற்காய்
          போட்டிருந்தாள் ஆடையொன்று  மேனிமேலே 

     தன்னை  இழந்தாள்  எனறே  ஒதுகின்றான்
          தங்க நகை துறந்ததையும்  ஒதுகின்றான்
     மென்நகையை  இழந்தாள்  என்றோ துகின்றான்
          மேனி தாங்க முடியாள்  என்றோ துகின்றான்
     அன்னவெல்லாம்   ஒதியவன்  ஒதுகின்றான்
           அழகு மயில்  தாங்கி  நின்ற   தொன்றே யென்று
     மென்நகையாள் ஆடை மட்டும்  தாங்கினாளாம்
           மேன்மையுறு  தமிழினம்  தான்  என்பதனால்

     கன்னலெனும்  தமிழ்க் கவிதைக்  கம்பனவன்
          காட்டி நின்ற்   இப்பெருமை உள்ளம் தன்னில்
    மின்னலென  வெட்டி நிற்கும் மெய் சிலிர்க்கும
          மேன்மை கொண்ட  தமிழினத்தைப் போற்றி நிற்கும்
     அன்னவனின்  கவிதையினைக்  க்ற்கக்க்ற்க
          ஆடி நிற்கும்  பாடி நிற்கும்  நம் மனது
     சொல் நல்ம்  கடந்ததென்ற  அந்தப்  பாடல்
          சொலலு்கின்றேன்  இதன்  பின்னர் அதனைப் பாரும்

     சொல்நல்ம்  கடந்த  காமச்சுவையை  ஒர்  உருவம்  ஆக்கி
     இன்நலம்  தெரிய  வல்லார்  எழுதியது  என்ன நின்றாள்
     பொன்னையும்  பொருவு  நீரால்,  புனைந்தன  எல்லாம் போக
     தன்னையும்  தாங்கலாதாள்  துகில் ஒன்று  தாங்கி நின்றாள்
         
்