கம்பனும் அவ்வையும்

பொன்னுக்குப் பாடுகின்ற கம்பனிடம் 
  போய் நின்றாள் கண்ணழகுப் பெண்ணொருத்தி
வண்ணமயக் கலைகளெல்லாம் தன்னிடத்தே
  வழி வழியாய்க் கொண்டிருந்த தாசி குலம்
என்னை ஒரு பாட்டினிலே தாங்கள் பாட
  ஏக்கங்கள் கொண்டிருந்தேன் வேண்டி நின்றேன்
மன்னவரின் அவைக் கவியே வணங்குகின்றேன்
  மனம் கொண்ட ஏக்கத்தைப் போக்க வேண்டும்

சொன்னவுடன் பாடுதற்கு கம்பன் என்ன
  சோற்றுக்காய்ப் பாடுகின்ற நிலையா கொண்டான்
பொன் கொடுத்தால் பாடுகின்றேன் என்றான்
  பொன்னாள் பொன் கொடுத்தாள் பாடி நின்றான் இரண்டு வரி
கன்னல் மொழிப் பெண்ணாளோ கை குவித்தாள்
  கம்பனவன் மேலும் பொன் கேட்டு நின்றான்
சின்ன இடைப் பெண்ணாளோ இல்லை என்றாள்
  செந்தமிழான் இல்லையென்று சென்று விட்டான்

மென்னகையாள் நொந்திருந்தாள் அந்த நேரம்
  மேன்மை மிகு அவ்வை அங்கு வந்து சேர்ந்தார்
தண்ணீரும் காவிரியே என்றிருக்கும்
  தனி வரிகள் இரண்டை மட்டும் கண்டு கேட்டாள்
கண்ணிறைந்த கண்ணோடு பெண்ணாள் சொன்ன
  கம்பனது பெருந்தன்மை கேட்டு வெந்தாள்
உள் நிறைந்த அன்போடு அவ்வை யவர்
  உடன் பாடி செய்யுள் அதை நிறைவு செய்தார்

உண்ணுதற்கு அவ்வைக்கு நீரும் சோறும்
  உவந்தளித்தாள் அவ்வையதை உவந்து உண்டார்
எண்ணுதற்கு முடியாத பெருமையினை
  ஏற்றத்தை அவ்வையவர் தந்து நிற்க
மண்ணுலகின் சிறப்பு இவர் என்றுணர்ந்தாள்
  மங்கை அவர் கால்களிலே வணங்கி வீழ்ந்தாள்
தண் தமிழோ அவ்வையுடன் வாழ்ந்ததனால்
  தான் பெற்றாள் பெரும் பேறு வென்றே நின்றாள்

  செய்யுள்

தண்ணீரும் காவிரியே தார் வேந்தன் சோழனே
மண்ணாவதும் சோழ மண்டலமே - பெண்ணாவாள்
அம்பொற் சிலம்பி அரவிந்தத் தாளணியும்
செம்பொற் சிலம்பே சிலம்பு