அவருககே சொந்தம்

பொல்லாத ஒரு மனிதன் ஒரு நாள் காலை
புத்தருக்கு நேர் எதிராய் வந்து நின்றான்
கல்லாக வார்த்தைகளை புத்தரிடம்
கடுங் கோபம் கொண்டவனாய் எறிந்து நின்றான்
சொல்லாத சொல்லில்லை வாயெடுத்து
சொறி வார்த்தை அனைத்தையுமே சொல்லுகின்றான்
நல்லார்கள் புத்தரது அருகிருந்தோர்
நடு நடுங்கி அவர் முகமே பார்த்து நின்றார்


இல்லை இனி ஒரு வார்த்தை ஏசுதற்கு
என்ற பின்னர் தானாக அவனும் சென்றான்
நல்லவர்கள் புத்தரிடம் கேட்டு நின்றார்
நாயகரோ அவர் கண்டு சிரித்து நின்றார்
வல்லவராய் அவர் வந்து என்னை நோக்கி
வழங்கியதை காதுகளால் வாங்கவில்லை
சொல்லிய அச் சொற்களெல்லாம் அவருக்குத் தான்
சொந்தம் அவை அவரேதான் கொண்டு சென்றார்