திருமந்திரம்

                 அம்பலத்தில்  நல்லவர்  போல்  ஆடுகின்றார்
                         அறைகளுக்குள்  லீலைகளில்  கூடுகின்றார்
                 தம் பலத்தில்  அத்தனையும்  நடப்பதுவாய்
                          தம்பட்டம்  அடிக்கின்றார் மேலும் மேலும்
                 வெம்பி  இங்கு  ஏழையர்கள்  துன்பமுறும்
                           வேலைகளைச்  செய்வதிலே  வெட்கமுறார்
                  அம்புவியில்  தங்களது  செய்கை யெல்லாம
                            ஆரறிவார்  ரகசியம்  என்றெண்ணுகின்றார்



                  நல்லவரோ  இவற்றையெல்லாம்  கண்டு  கண்டு
                             நாள்  தோறும்  சிரிக்கின்றார் அவர்   உணர்வார்
                  எல்லை யற்ற  பரம்  பொருளாம்  இறைவன்  அவன்
                             எங்கே  தான்  இல்லை   என்றும்    பார்த்திருப்பான்
                  கள்ளமற்றோர்  உணர்ந்திருந்தார்  தவறு  இல்லை
                             களங்கமுள்ளோர்  மறந்திருந்தார் தவறுகின்றார்
                  அள்ளி  அருள்  தருகின்ற   இறைவன்  அவன்
                              அனைத்தையுமே  அறிந்திருப்பான் என்றுணர்க



                                                     திருமந்திரம்


                    கண்காணி  இல்லை யென்று  கள்ளம்  பல   செய்வார்
                    கண்காணி  இல்லா  இடமில்லை  காணுங்கால்
                    கண்காணி  ஆகக்  கலந்தெங்கும்  நின்றானை  
                    கண்காணி  கண்டார்  களவொழிந்தாரே
                            

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை மூத்தொள்ளாயிரம்

                           நீர்  நிலையில்  மலர்ந்துள்ள  மலர்களையே
                                      நெஞ்சினிலே  மாலை  யாக்கிச் சூட்டியுள்ளான்
                           ஈரம்  மட்டும்  அவன்  நெஞ்சில்  இல்லை  இங்கே
                                       இளஞ்சோழன்  காவல்  ஒன்றும்  சரியாயில்லை
                           யாரவனைப்  பாராட்டி  நின்ற போதும்
                                        என் மனது  ஏற்காது  அவர்தம்  காவல்
                           சீரதனைச் சொல்கின்றேன்  கேட்பீர்  நாட்டீர்
                                         சிந்தித்தால்  உணர்வீர்கள்   உண்மை  நன்றாய்


                           காவலன்  தான்  மறுத்தேனோ  இல்லை  இல்லை
                                         கண்கள்  வழி  நுழைந்தானே தடுத்தேனோ நான்
                           ஆவலுடன்  அவன்  தன்னையன்றி  வேறு
                                         யார்  நினைவும்  இல்லாமல்  வாழும்  என்னை
                            காவல்  செய்ய  வேண்டுமென்றால்  மாலை  தோறும்
                                         கையிலுள்ள  குழல் கொண்டு  ஊதி என்றன்
                            ஆவியினைப்  பறிக்கின்ற  ஆடு  மேய்க்கும்
                                          அச்  சிறுவர் கொடுஞ் செயலைத்  தடுக்க  வேண்டும்


                            பாவி  மகள்  கேள்வியிலே  நின்று  ஆடும்
                                          பதை பதைப்புக்  கேள்வியினைப்  புரிந்தீரோ  நீர்
                            தாவி  அவன்  மார்பினிலே  சாய  வொண்ணொ
                                          தனி  இரவு  கொடும்  இரவு  வருவதனை
                            கோவலர்  வாய்க்  குழல்  உணர்த்தும்  என்பதாலே
                                          கொடுமை  அதைத்  தடுப்பதற்கு  வேண்டுகின்றாள்
                             பாவம்  இந்தக்      கோதையினைக்    காப்பதற்கு
                                           பனி மலரின்  சோழன் அவன்  வருவானோ  தான்



                                                      முத்தொள்ளாயிரம்


                          தெண்ணீர்  நறு  மலர்த்தார்  சென்னி  இளவளவன்
                          மண்ணகம்  காவலனே  என்பரால்  -  மண்ணகம்
                          காவலனே  ஆனக்கால் காவானோ  மாலை வாய்க்
                          கோவலர்  வாய்  வைத்த  குழல்

எவர் கேட்டார்

               கோயில்  ஒன்று  கட்டுதற்கு  ஆசை  கொண்டார்
                           கோடி கோடியாய்க்  குவித்த நண்பரொருவர்
                ஆயிரம்  பல்லாயிரமாய்  ஏழை  மக்கள்
                            அரவணைக்க  ஆளின்றி   அலைகின்றார்கள்
                தாயினைப்  போல்  அவர்களையே  ஆதரித்து
                         தழுவி  நல்ல  உதவிகளை  நீங்கள்  செய்தால்
                போய்  அந்த  உதவியெல்லாம்  ஆண்டவனின
                         பொற் பாதம்  தனைச் சேரும்  அதனை விட்டு


                 கோயில்  ஒன்றும்  வேண்டாமே  என்று  சொன்னேன்
                           கோபமுற்று  தீ விழியால்  என்னைச்  சுட்டார்
                  பாயிரங்கள்  பனுவல்  என்று  எதுவும்  வேண்டா
                            படைத்தவனின்  படைப்பான மனிதர்  கோயில்
                  ஆங்கவர்க்கு  செய்கின்ற  உதவி யொன்றே
                            ஆண்டவனைச் சென்றடையும்  கோயில்  அல்ல
                  ஈங்கிதனைத்  திருமூலர்  சொல்லிச்  சென்றார்
                             எவர்  கேட்டார்  கோயில்  கட்டி  அலைகின்றாரே


                                                                திரும்ந்திரம்

                              படமாடும்  கோயில்  பரமர்க்கொன்று  ஈயில்
                              நடமாடும்  கோயில்  நம்பர்க்  கங்கா
                              நடமாடும்  கோயில்  நம்பர்க் கொன்று  ஈயில்
                              படமாடும்  கோயில்  பரமர்க் கங்காகும்
               

உதவுங்கள்

                      பெற்ற  தாய்க்குச்  சோறு  போட  விருப்பமின்றி
                                     பேணுதற்கு மனமின்றி வாழும்  மாந்தர்
                       உற்றவர்க்கோ  ஊரார்க்கோ  உதவியேதும்
                                      ஒரு போதும் செய்யாத  பண்பின்  வேந்தர்
                       கற்றவர்க்கோ  கலைகளுக்கோ  ஈயா அன்பர்
                                       கையெடுத்து  எவரையுமே  வணங்கா மெய்யர்
                       மற்றவரை  எண்ணாமல்  தன்னை  மட்டும்
                                  மனத்தினிலே  கொண்டு  வாழும  மனிதர்  என்பார்


                      கற்றவர் போல்  சபைகளிலே  காட்டிக்  கொள்ள
                                        கையூட்டுப்  பெற்றவர்கள்  வசதி செய்வார
                      மற்றவர்   முன்  அவர்  போடும்  வேடம்  கண்டால்
                                         மனிதரென  வாழ்பவர்கள்  அவதி  கொள்வார்
                      பற்றற்ற  மனிதரைப்  போல்  கோயிலுக்குள்  அவர்
                                          பக்தி   வேடம்  போடையிலே    இறைவன்  செல்வார்
                      கற்றவரோ  ஒரு போதும்    போலியான   இந்தக்
                                          கயவர்களை  மனிதரென்று  கொள்ள  மாட்டார


                     
                     உற்றவர்க்கு  உதவுங்கள்  உறவை  யெல்லாம
                                         உயர்  நட்பாய்க்  கொள்ளுங்கள்  நட்பையெல்லாம்
                     மற்றவர் போல்  எண்ணாமல்  உறவாய்   மாற்றி
                                         மனிதரென   வாழுங்கள்  இறைவன்  உங்கள்
                     முற்றத்தில்  என்றென்றும்  காத்திருப்பான் அந்த
                                         மூலப்  பொருள்  உங்களையே  பார்த்திருப்பான்
                      கற்றல்  என்றால்  இது  ஒன்றே   கற்றல்  ஆகும்
                                          கனிந்திடுவீர்  அன்பு கொண்டே  பணிந்திடுவீர்

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரரம்

                   கை வளைகள்  கண்டாயா  என்றன்  தோழி   அவன்
                                   கடல்  விளைந்த   சங்கினம்தான் உணர்ந்தாயா  நீ
                    மெய்யினிலே  மெய்யான  மார்பகத்தில்   நான்
                                    மெய்ம் மறக்க  அணிந்த  அந்த  மாலையதும்
                     பொய்யில்லை  அவன் கடலில்  பிறந்த  முத்து
                                     பொதிகை  மலைச்  சந்தனமே  மேனியெல்லாம
                     அய்யன்  அந்தப்  பாண்டியனின்  உறவே  என்றன்
                                      அழகுக்கு  அழகு  செய்யும் உறவாய்க் கொண்டேன்




                      கொய்த மலர் மாலையினை    அணியக் கூடக்
                                      கொடுப்பினையே  இல்லாமல்  இந்தத்  தோள்கள்
                       அய்யன்  அவன்  தோள்களுக்காய்  மீண்டும்  மீண்டும்
                                       அலை பாய்ந்து  நிற்கிறதோ  புரியவில்லை
                       பொய்யில்லை  அவன்  உடைமை  எல்லாம் இங்கே
                                        பொருந்தி  எந்தன்  மேனியெல்லாம்  அழகு செய்ய
                        அய்ய  இந்த  தோள்கள்  மட்டும்  எதற்குதான்  இங்கே
                                         அடி போட்டு  நிற்கிறதோ  புரியவில்லை


                                                          முத்தொள்ளாயிரம்

                              கையதவன் கடலுள்   சங்கமால் பூண்டதுவும்
                              செய்ய  சங்கீன்ற செழுமுத்தால்  -  மெய்யதுவும
                              பண்பொரு  வேல்  மாறன்  வார்பொதியில்  சந்தனமால்
                              என் பெறா  வாடும்  என்  தோள்

                                         

                                         
                                       

வாழ்த்துகின்றேன்

              அமெரிக்க  நாட்டினிலே  கல்வி கற்க  
                       அனைவருமே  சென்றுள்ளார்  என்ற போதும்
               தமிழுக்காய் சில  நேரம்  ஒதுக்கி  அங்கே
                       தமிழ்ப் பணியும்    செய்வதனை  அறிந்த போது
               இமைப் பொழுதும்  தமிழ்  குறித்த  எண்ணம்  இல்லா
                        என் இனிய  தமிழ்  நாட்டை  எண்ணி  நொந்தேன்
               வகைப்  படுத்தி  தமிழ்  வளர்க்கும்  இளைஞர்களே
                         வாழ்த்துகின்றேன்  என்றென்றும்  வாழியவே
                        

                        

தனியாக வெல்லட்டும்

          அமெரிக்கப்  பல்கலையில்  கணினி  கற்கும்
                    அன்புடைய  ஹரிணி  என்னும்  மாணவியர்
           தமிழுக்கு அன்பு செய்து  மன்றம்   கொண்ட
                    தங்களது நண்பர்களின் பெருமை  சொன்னார்
           அமெரிக்க  மண்ணிலேயும்்   தமிழாம்  தாயை
                     அன்போடு  போற்றுகின்ற  அவரையெல்லாம்
           தமிழாலே  வாழ்த்துகின்றேன் உலகை  அன்பால்
                      தனியாக  வெல்லட்டும்  இவர்கள்  எல்லாம்

திருக்குறள்

                 வள்ளுவரை  அடிக்கடி  நான்  சந்திக்கின்றேன்
                           வாய்ப்பதனை  நானே தான்  பெற்றும்  உள்ளேன்
                  உள்ளு தொறும்  உள்ளுதொறும்  உயர்வளிக்கும்
                            உண்மை வழி  அவர்தானே  காட்டி  நின்றார்
                  கள்ள மனம்  ஒழித்  தவர்தம்  முன்னால்  நின்றால்
                            கனி வழியாம்  தனி  வழியைக்  காட்டுவாரே
                  தெள்ளு  தமிழ்ப்  புலவோர்கள்  அனைவருக்கும்
                            தெளிந்த  வழி  காட்டியவர்  அவரே  தானே


                  உலகத்தில்  முதன்மை இடம்  யாருக்கென்று
                            உழன்ற  படி  வள்ளுவரின்  முன்னே நின்றேன்
                  சில  கற்றுப்  பல  கல்லாச் சிறுவன்  என்னைச்
                            சிரித்த படி  வரவேற்றார்  கேள்வி வைத்தேன்
                  பல  கற்று  உலகத்தை  வென்று  நின்ற
                            பண்டிதர்கள்  பலர்   உண்டு படையெடுத்து
                  உலகத்தை  தன்  குடைக் கீழ்  கொண்டு வந்த
                           ஒன்றிரண்டு  மன்னர்  உண்டு  மேலும் நல்ல


                  சிலை  வடிக்கும்  சிற்பி  உண்டு சிந்தனையால்
                           செம்மாந்து  நிற்கின்ற  கவிஞர்  உண்டு
                  விலையில்லாக்  கலைகள்  உண்டு  நாட்டையாளும்
                           வித்தகர்கள்  பல  பேர்கள்  உண்டு  உண்டு
                  நிலையில்லா  வாழ்விதனை  விட்டு  நீங்க
                           நினைக்கின்ற  துறவியரோ  நிறைய  உண்டு
                  கல  கலவென்றே  சிரித்து  அனைவரையும்
                           கையெடுத்து  ஆளுகின்ற  பெண்டிர்  உண்டு



                   இவர்களிலே  யார்  உயர்ந்தோர்  என்று  ஒரு
                            இடக்கு  மடக்கான  கேள்வி  கேட்டு  வைத்தேன்
                   அவர்  உடனே  வயற் காட்டைக்  காட்டி  நின்றார்
                            அங்கொருவர்  உழுது  நின்றார்  என்ன  என்றேன்
                   தவ  வேட  ஞானியரும்   கூட   இங்கே
                             தடம்  மாறிப்  போவார்கள்  உழவன்  மட்டும்
                   அவன்  கையை  மடக்கித்  தலைக்  கீழே  வைத்து
                             அப்படியே  படுத்து  விட்டால் ஒழிந்ததெல்லாம



                   துறந்து  விட்டோம்  என்பாரோ  துயில்  இழப்பார்
                              தொல் புகழின்  புலவோர்கள்  புகழ்  இழப்பார்
                    இறந்து  பட்டோர்  புகழினிலே  வாழ்வோரெல்லாம்
                               இரந்து  நிற்போர்  கூட்டத்தில்  இணைந்து நிற்பார்
                    பரந்து  பட்டுப்  பாராள்வோர்  பல்லிளிப்பார்
                               பாவியராய்  அனைவருமே  மாறி நிற்பார்
                    உழந்து  நிற்கும்  உழவன்  அவன்  இல்லையென்றால்
                                உலகம்  இல்லை  உயிர்கள் இல்லை  ஒன்றும் இல்லை


                                         குறள்

               உழவினார்  கைம்மடங்கின்  இல்லை  விழைவதூஉம்
               விட்டேம்  என்பார்க்கும்  நிலை
                   
                             

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

                    நாணம்  வேண்டும்  வெட்கம்  வேண்டும்  நடக்கையிலே
                                 நன்னடையை மென்னடையைப்  பயிலல்  வேண்டும்
                    காண  வரும்  அனைவருமே  ஆகா  என்று
                                 கண்மணி யுன்  நடையழகைப்  புகழல்  வேண்டும
                    பேணி  இந்த  வழியனைத்தும்   கொண்டால் தானே
                                 பெண்ணென்று கொள்வார்கள்  இல்லை யென்றால்
                     சாணி  கரைத்தூற்றினாற்  போல்  உன்னை  யிங்கு
                                  சாடை  மாடை  பேசுவார்கள்  புரிகி்றதா


                     பையப் பைய  நடந்து  வந்தால்  தானே
                                   பார்ப்பவர்கள்  உன்னழகைப்  போற்றுவார்கள்
                     கையெடுத்து  உயர்த்தி  ஒரு  வாழ்த்துச்  சொல்லி
                                   காலெடுத்து  மெல்ல  நீயும்  நடந்தால் தானே
                      ஐயன்  எங்கள்  பாண்டியனின்  அழகை யெல்லாம்
                                    ஆராதனை  செய்து   மனதில்  கொள்வோம
                      மெய்யழகே  மெல்ல  நட  பெண்மை  போற்று
                                     மேதினியில்  யானைகளில்  பெண்  நீயேதான்



                     பெண்  யானை பாண்டியனைச் சுமந்து  வரப்
                                    பேசுகின்றாள்  பெண்ணவளும்    அவனைக்  காண
                      கண்  மலர்ந்து  கதவருகே  காத்திருக்க
                                     கட  கடவென்றே  அதுவும்  நடந்து  போனால்
                      என் செய்வாள்  பெண்ணவளும்  அதனாலே  தான்
                                     எப்படி  ஒரு  பெண்  நடக்க  வேண்டுமென்று
                      தன்னுணர்வை யெல்லாம்  அந்த  யானையிடம்
                                     தளிர்க் கொடியாள்  போதித்து  நிற்றல்  கண்டோம்
                                     


                                                            முத்தொள்ளாயிரம்

                         எலா அ  மடப் பிடியே  எங்கூடல்க்  கோமான்
                         புலா அல்  நெடு நல்  வேல்  மாறன்    -  உலாங்கால்
                         பைய  நடக்கவும்  தேற்றாயால்  நின் பெண்மை
                         ஐயப்  படுவது உடைத்து

என் அண்ணன்

            எழுதி விட்ட  கவிதைகளை  உடனுக்குடன்
                        என் அண்ணன்  முகிலனிடம்  சொல்லிடுவேன்
            களி கொண்டு  அவர்  ஆடும்  ஆட்டம்  தன்னை
                        கை பேசி  வழியாகக் கண்டு கொள்வேன
            தொழுது  நிற்பேன்  இவ்வன்பை  எனக்களித்த
                        தோன்றாத துணையான  இறைவன்  தன்னை
             பழுதில்லா  இவர்  அன்பே  என்னை  மேலும்
                         பல  ஆண்டு  உயிரோடே  வாழச் செய்யும்


            குடந்தை  பெற்ற  பெருஞ் செல்வம்  எங்கள்  அண்ணன்
                         குளிர்  தமிழின்  வளர்  தமிழின் கொற்றம்  காண்பீர்
            மடந்தை  தமிழ் பெற்றெடுத்த ம  பொ  சி  யாம்
                         மாபெரிய  தமிழ்  அறிஞர்க் குற்ற   பிள்ளை
            இடந் தெரிந்து  அன்னை  தமிழ்  இவரிடத்தில்
                         எனைக்  கொண்டு  சேர்த்தாளே  என்ன  சொல்வேன்
            கடன்  பெற்றேன்  இவர் பிள்ளை  தன்னிடத்தும்
                          கைம்மாறு  என்ன செய்வேன்  புரிந்தேன் இல்லை

என் மகன்

        உலகெங்கும்  வாழுகின்ற  தமிழருக்கு   என்
                 உளங்  கொண்டு  வாழ வைக்கும்  தமிழாள்  தன்னை
        தினம்  கொண்டு  தருவதற்கு  வழிகள்  செய்த என்
                 திருமகனை  அறிமுகம்  தான்  செய்ய வேண்டும்
        முனம்  செய்த  நல் வினையே  இவனை  எந்தன்
                 முத்தமிழாள் மகனாகத் தந்து நின்றாள்
        மனம்  வாழ்த்தி  நிற்கிறது  சுந்தர ராமன்  என்னும்
                  மகன்  இவனை நீங்களும்தான்  வாழ்த்துங்களேன்


        புதுக்கோட்டை  நகருக்கு   சுழற்கழகப்
                 பொன் விழா  உரை  நிகழ்த்தச் சென்றிருந்தேன்
        எனைப்  பார்த்துக் கொள்ள   என்று  வந்த  இவன்
                  இன்று வரை  எனைப்  பார்த்துக் கொள்கின்றானே
         தினம்  உங்கள்   அனைவருக்கும்  கவிதை  தர
                  தேடி இந்த  வலைப் பூவை  உருவாக்கினான்
         குணம்  கொண்ட  என்  மகனை  நல்லவனைக்
                  கூடி நீங்கள் அனைவருமே  வாழ்த்த வேண்டும்
        

கம்பரும் கண்ணதாசனும் - பாகம் 2

அன்பர்களுக்கு வணக்கம் !

கம்பரும் கண்ணதாசனும்  சொற்பொழிவின் இரண்டாம் பாகம்.

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

திருக்குறள்

              வானத்தில்  அமுதம்  அது  இருக்குதென்று
                        வழிவழியாய்  முன்னோர்கள்  சொல்லித் தந்தார்
              போனால்த்தான்  கிடைக்கும்  என்றும் அவரே  சொன்னார்
                        பொய்யென்று  சிலர்  அதனை  எதிர்த்தும் நின்றார்
               ஆனால்  நம்  வள்ளுவரோ  தெளிவு தந்தார்
                         அறிவு  தந்தார  நந்தமையே  உணர வைத்தார
               வான்  தானாய்  தீங்கின்றி  வழங்குகின்ற
                          வளர் மழை தான்  உயிர்க்கெல்லாம்  அமுதமென்றார்


                                                      குறள்  


                   வான் நின்று  உலகம்  வ்ழங்கி  வருதலால்
                   தான்  அமிழ்தம்  என்றுணரற் பாற்று
                         

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

               பார்க்க  வேண்டும்  என்று  நானா  பார்த்து  நின்றேன்
                        பாவி மகன்  வீதி  வழி வந்து விட்டான்
               ஆர்க்கின்ற  யானை  என்ன  வாங்கா  என்ன
                        ஆட வைக்கும்  மேளமென்ன  தாளமென்ன
               வார்த்தெடுத்த  வடிவழகு  மேனி என்ன
                         வாள்  என்ன  தோள்  என்ன  தாள் தான்  என்ன
                பேர்த்தெடுத்து  என்  மனதைக்  கொண்டு  போன
                          பேராண்மைப் பேரழகு  என்ன  என்ன


                போர்க்குணத்தான்  அவனிடத்தில்  செல்க  தோழி
                           போய்  என்ன  சொல்வதென்று  நானே  சொல்வேன்
                 கார்  குழலாள்  என்  தோழி  என்று  என்றன்
                            கனிப் பெயரைத்  தனிப் பெயரைச்  சொல்ல வேண்டாம்
                 பார்த்தென்னைப் பெற்றெடுத்து  இன்று வரை
                             பக்குவமாய்க்  காத்து நிற்கும்  தாயின் பேரை
                 சீர்  நிறைந்த  நம்  ஊரின்  பெயரையெல்லாம்
                             செப்புகின்ற  வேலையெல்லாம்  வேண்டாம்  தோழி


                 ஊரெல்லாம்  உறங்குகையில்  உறங்கவொண்ணா
                              உயிரொன்று  படும்  பாட்டைச் சொன்னால் போதும்
                 தார் மார்பைச்  சேர்ந்திருக்கும்  அந்த  மாலை
                               தான்  செய்த  பேறில்லாள்  கண்கள்  மட்டும்
                 நீர்  சோர அவன்  நினைவில்   நெஞ்சம்  சோர
                                நிலைகுலைந்து  நிற்பதனை  மட்டும்  சொல்லு
                 வார் குழலாள்  அரற்றுகின்றாள்  பாண்டியனின்
                                வரவிற்காய்  தோழி  என்ன  செய்வாள்  பாவம

                                                     முத்தொள்ளாயிரம்

                        என்னை  உரையல் என் பேருரையல்  ஊருரையல்
                        அன்னையும்  இன்னாள் என்ன  உரையல்-பின்னையும
                        தண்படா யானை  தமிழ்நர் பெருமாற்கு என்
                        கண் படாவாறே  உரை
  

கைம்மாறு என்ன செய்வேன்

ஆயிரம் பேர் பார்க்கின்றார் தினம் தினமும்
அன்னை தமிழ் மீது கொண்ட அன்பினாலே
போயிதனைத் தெரிந்து கொண்ட நண்பர் சிலர்
புகழுதற்கு தொடங்கி நின்றார் தடுத்து நின்றேன்
தாயவளாம் தமிழ் என்னைத் தத்தெடுக்க
தடம் உணர்ந்தார் அன்பு மழை பொழிகின்றார் காண்
போய் இவற்கு கைம்மாறு என்ன செய்வேன்
பொழிந்து நிற்பேன் தமிழ் மழையை மீண்டும் மீண்டும்

வள்ளுவரும் குறளும்

வள்ளுவரைத் தவமிருந்தே பெற்றாள் நல்ல
வடிவழகில் சிறந்தோங்கும் தமிழாம் தாயாள்
அள்ளி அவர் தருகின்ற செல்வம் எல்லாம்
அப்படியே கைக் கொண்டால் வெற்றி கொள்வீர்
எள்ளி நகையாடுதற்கு இடமேயின்றி
எங்கேயும் நீரே தான் தலைமை ஏற்பீர்
உள்ளி அவர் வழி ஒன்றே உண்மை என்று
உணர்ந்தால் நீர் உலகத்தின் உயரே நிற்பீர்


பிறப்போடு இறப்பதனைக் கணக்கெடுக்கும்
பேரேடு அரசாங்கக் கையில் உண்டு
பொறுப்பாக அவர் எடுக்கும் கணக்கை நம்பி
பூமியிலே வாழ்கின்றார் மனிதரெல்லாம்
சிறப்பாக இதை விட்டு வள்ளுவனார்
செய்கின்றார் இப் பணியைத் தனி ஆளாக
கடுப்பாகிப் போயிடுவார் சிலரும் கண்டால்
கலகலத்துச் சிரிப்பீர்கள் நீங்கள் கண்டால்


உயிரோடு ஊரினிலே உயர்ந்தவராய்
உலவுகின்ற பல பேரை வள்ளுவரும்
அயராமல் சவக் கிடங்கில் வைக்கச் சொல்லி
அரசுக்கு ஆணையொன்றை அருளிச் செய்தார்
பயிருக்குள் களை போல வாழுகின்ற
பணம் படைத்தோர் மற்றவர்க்கு உதவி வாழார்
உயிரோடு இருந்தாலும் செத்தார் என்றே
உரைக்கின்றார் உறைக்கட்டும் உலகுக்கென்றே



படிப்பதற்கு உதவியின்றி தவிக்கும் ஏழ
பக்க த்திலே இருந்தும் உதவ எண்ணார்
அடி வயிற்றுப் பசியதனால் கலையிருந்தும்
அறிவிருந்தும் அழிவாரைக் காக்க எண்ணார்
கடி மணத்தைக் காணவொண்ணா ஏழ்மையிலே
கதறி நிற்கும் கன்னியர்க்கு உதவி செய்யார்
பெரியவராய்ப் பணம் கொண்டு வாழ்ந்தாரேனும்
பிணம் என்று கிடங்கினிலே வைக்கச் சொன்னார்


குறள்
ஒத்ததறிவான் உயிர் வாழ்வான் மற்றையான்
செத்தாருள் வைக்கப் படும்

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

            காதல்  வசப் பட்டாலே  பேசுதலில்
                  கணக்கில்லை  வழக்கில்லை  நேரமில்லை
            பாதகமேயில்  லாமல்  யாரிடத்தும்
                  பகன்றிடுவார்  தம்  உள்ளத  தெண்ணமெல்லாம்
            ஆதரவு  தேடுகின்றாள்  ஆசைப் பெண்ணாள்
                  யாரிடத்து  என்பதிலே தான்  புலவர் நின்றார்
             மாதவத்தான்  பாண்டியனின்  குதிரையோடு
                  மங்கை நல்லாள்  பேசுகின்றாள்  வேண்டுதல்தான்



             புகழ்ந்து  பின்னர்  வேண்டினால் தான்  நலம்  விளையும்
                   புரிந்தவளாய்ப்  பேசுகின்றாள  மங்கை  நல்லாள்
             அகம்  நிறைந்த  முகம்  காட்டிப்  பேசுகின்றாள்
                   அறிவாக  தெளிவாக  ஆர்வமாகப்
              புகழ்  உன்னால்  பாண்டியர்க்கு  போர்க்  களத்தில
                    புலவரெல்லாம் உனைத்தானே  பாடுகின்றார்
              தகும்  அங்கு  காட்டுகின்ற  வேகமெல்லாம
                    தரணி  வெல்லப்  போர்க்களத்தில் - ஊருக்குள்ளே


              கதவிற்குப் பின்னாலே  நின்றவனைக்
                    கண்டு  வாழக்  காத்திருக்கும் எனக்கு எல்லாம
              இதம்  செய்ய  வேண்டாமா  கொஞ்சம்  எண்ணு
                    எல்லாமே  போர்க் களமா மெல்லச்  செல்லு
              வதம் செய்ய  நாங்கள்  என்ன  எதிரிகளா
                    வடிவழகே  மெதுவாய்  நீ  நடத்தல்  ஒன்றே
               பதம்  செய்யும்  எங்களையே  பாண்டியனைப்
                     பார்த்திடுவோம்  உயிர் வாழ்வோம் நன்மை செய்க


                                        செய்யுள்

              போரகத்துப்  பாயு  மா  பாயாது  ஒரு படியா
              ஊரகத்து  மெல்ல  நடவாயோ-பார
              மத வெங் களியானை  மாறன்  தன்  மார்பம்
              கதவங் கொண்டு  யாமும்  தொழ
              

உண்மை வீரர்

              விடுதலைக்காய்ப்  போரிட்ட  வீரர்  தம்மின்
                     விடுதலைக்காய்  நீதி மன்றம் தன்னில்  நின்றார்
              பழுதில்லா மனத்திற்குச்  சொந்தக் காரர்
                      பார்த்தாலே  உறுதியினைக் காட்டும் தோற்றம்
              வருகிறது  ஒரு  தந்தி  அவருக்கென்று
                      வந்ததனை  வாசித்தார்  பையில்  வைத்தார்
              விறு விறுப்பாய்  வாதங்கள்  தன்னை வைத்தார்
                       வீரர்களின்  விடுதலைக்காய்  அடுக்கடுக்காய்


              வெள்ளையர்  தான்  நீதிபதி இருந்த  போதும
                        விரிவான  விளக்கங்கள்  கேட்டு  நின்றார்
              அள்ளி வைத்த  வாதங்கள்  அனைத்தும்  கேட்டு
                         அடுத்து  ஒரு  நாள்  குறித்தார்  வழக்கிற்காக
               மெள்ள  அந்த  தந்தி என்ன  அய்யா  என்றார்
                          மென் நகையாள்  என் மனைவி மறைந்தசெய்தி
                சொல்லி விட்டு பின்னர்தான்  கிளமபிச் சென்றார்
                           ஜோதியவர்  வல்லபாய்  படேலே  அய்யா
                           
                           
                        

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

                 பழகி விட்ட  பழக்கங்களை  விடுவதற்கு
                          படுகின்றார்  மனிதர்களே  துன்பம்  என்றால்
                 அழகு மிக்க  ஆண்  ஆனை  சேரனது
                          ஆர்ப்பாட்டப்  போரில் வெற்றி சேர்க்கும் ஆனை
                  பழகு  தமிழ்  அழகு  அதன்  நடையழகு
                           பார்த்தவர்கள்  தொழுது  நிற்கும்  தனி  அழகு
                  உழுது  நிற்கும்  பகைவர்களின்  மார்பை  எங்கும்
                           ஒரு நொடியில்  பகை  அழிக்கும்  வீர  ஆனை



                  முழு   நிலவு    நாள்  தோறும்  அழகு  ஆனை
                           முரடாக  மாறி நிற்கும்  தன்மை கேட்பீர்
                   பழுதின்றி  பகை  நாட்டு  மன்னர்  தம்மின்
                           பளபளக்கும்  வெண்குடையைப் பறித்தெறிந்து
                   தொழுதவரைப்  பணிய வைத்த  பழக்கத்திலே
                           தும்பிக்கை  தனைக் கொண்டு  நிலவும் ஏதோ
                    வழுவான பகை  நாட்டார்  குடைதானென்று
                           வலிந்ததனைப்  பறித்திடத் தான் முயல்கிற்தாம்



                                       முத்தொள்ளாயிரம்


                வீறு சால்  ம்ன்னர்  விரிதாம  வெண்குடையை
                பாற  எறிந்த  பரிசயத்தால்-தேறாது
                செங்கண்  மாக்கோதை  சின வெங் களி ஆனை
                 திங்கள்  மெல்  நீட்டும்  தன்  கை

பாடுகின்றான்

            பாடு்கின்றான்  வயிற்றினிலே  தாளம் போட்டு
                      பாவி மகன்  நடுத்தெருவில்  பாடுகின்றான்
            கூடுகின்றார் மக்களெல்லாம்  அவனைச் சுற்றி
                      கொடுக்கின்றார்  அவரவர்க்கு ஏற்றவாறு
             ஆடுகின்றார்  சிலர்   அவனின்  பாட்டைக் கேட்டு
                       அப்பா  அப்பா  என்றே போற்றுகின்றார்
              நாடி  நின்ற  பாட்டையெல்லாம்  பாடுகின்றான்
                        நாலரைக்  கட்டை  சுதியும்  விலகிடாமல


              வேகாத வெயிலினிலே  பாடுகின்றான்
                        விலகாத  சுதியதனின்  பெருமையோடு
              பாகாக  உருகி   அவன் பாடுகின்றான்
                         பஞ்சமமும்   மத்திமமும் ஷட்சமும்
              வாகாக  அவனோடு  வாழ்வதனை
                         வழியறிவார்  தொகையறிவார் புரிந்து கொள்வார்
              சாகாமல்  வாழ்வதற்காய்ப்  பாடுகின்றான்
                           சங்கீதம்   வாழ்கிறது  மகிழச்சியோடு



            ஆகாரம்  பெற்று விடப்  பாடுகின்றான
                           ஆகாவென்றே  பலரும்  ஆடுகின்றார்
            வாகான  குரல்  தந்த  இறைவனையே
                            வாழ்த்தி  யவன்  மனமுருகிப்  பாடுகின்றான்
             நோகாமல்  குளிர்   நிறைந்த   அரங்குகளில்
                             நூறாக  ஆறாகப்  பாடுவீரே
              சாகாத இவன்  பாட்டைக்  கேட்டால்  பின்னர்
                             சங்கதிகள்  பொய்யென்று  உணர்வீர்  நீரே
              

வேண்டும்

             அன்பு  தனை  அள்ளித் தர   அன்னை  வேண்டும்
                    அன்னையவள்   அலுவலகம்  செல்ல  வேண்டும்
             பண்பு  தனைச்  சொல்லித் தர  தந்தை  வேண்டும்
                    பணி  நிமித்தம்   தந்தையுமே  செல்ல வேண்டும்
             கண்மணியே  என அணைத்துக் கதைகள்  சொல்லி
                    காப்பாற்ற பாட்டியுடன்  தாத்தா  வேண்டும்
             புண்பட்டு  ஏக்கத்தின்   கூட்டத்தோடு
                    புழுங்கி  நின்றாரவர்  முதியோர்  இல்லம் தன்னில்

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

           தெங்கிள நீர்  மார்பகத்துப் பெண்ணாளவள்
                     சேர்ந்து  விட்டாள்  பாண்டியனைக்    கண்ட  அன்றே
            மங்கையவள் மனத்திற்குள்  பாண்டியனார
                      மகிழ்ச்சி மிகக் கொண்டிருந்தும் நேரில்   காணாச
           சங்கடங்கள்  சில  நேரம்  வருவதுண்டு
                      சதி செய்து அன்னை  யவள்  தடுக்கும்  நேரம்
          இங்கவளும்  சொல்லுகின்றாள்  அன்னை  யவள்
                      ஏமாந்து நிற்கின்ற  செய்தி  தன்னை


           கதவடைத்து வைப்பாளாம் அங்கும்  இங்கும்
                      காவலுக்கு  நிற்பாளாம்  பெற்ற பெண்ணை
           நிதம்  அடைத்து  வைப்பதையே  நீட்டிப்பாளாம்
                      நெஞ்சு  அவன்  பின்னாலே  சென்று  விட்ட
           விதம்   அறியா  மடமையிலே  காடை தன்னை
                       வேடர்களும்  கூடிட்டு  மூடி  வைக்க
            இதமாகக் கீழிருக்கும்  மண் பறித்து
                         எப்போதோ  காடையது  பறந்தாற்  போல
                       
                                      முத்தொள்ளாயிரம்


                  கோத்தெங்கு  சூழ் கூடல்  கோமானைக் கூட என
                  வேட்ட்டங்க்குச் சென்ற  என்  நெஞ்சறியாள்-கூட்டே
                   குறும்பூழ்  பறப்பித்த  வேட்டுவன் போல்  அன்னை
                    வெறுங்கூடு  காவல்  கொண்டாள்      
         

ஒழிந்தே போவீர்

          ஏழைகளை  மீண்டும் எங்கும்  ஏய்க்கின்றார்கள்
                       ஏய்த்தவர்கள்  இங்கேயே  வாழ்கின்றார்கள்
          கோழைகளாய்  அவர்களிடம்  கையையேந்தி
                        கூட்டாளியாகி  நின்றார்  படித்தவர்கள்
           வாழையடி  வாழையென திருடர்  முன்னே
                         வதை பட்டு  வாழ்வது தான்  ஏழை  வாழ்வா
             ஏழைகளே  ஒன்றாவீர்   ஆகி விட்டால்
                           ஏய்ப்பவர்கள் அடியோடு ஒழிந்தே  போவார்

மறைந்தே போவீர்

       விஷத்தோடு  விஷம்  சேர்த்து  அருந்தி விட்டு
                    வீழ்ந்திறந்தார்  ஏழை  மக்கள் அய்யோ  பாவம்
        திசை  தோறும்  இக் கொடுமை பல  விதத்தில்
                      திண்டாட  வைக்கிறது  ஏழை  வாழ்வை
         பசையுள்ளார்  விற்கின்றார்  விற்பதற்கு
                       பாதுகாவல்  காவலரே  என்கின்றாரே
         வசையிதனை  ஒழிக்காமல்  வாழ்ந்தீரென்றால்
                       வாழ்ந்தென்ன  செத்தவுடன்  மறைந்தே  போவீர்

கவலையிலும் அவன் ஞானி

               உரத்த  குரலெடுத்து  உண்மைகளைப்  பேசி  நின்ற
                          கருத்த  திரு மேனி  கவலையிலும்  அவன் ஞானி
               எடுத்த  கொள்கையிலே  இறுதி வரை  தன்  வாழ்வைக்
                          கொடுத்த  பெருந்தோழன்  கூறு  தமிழ்  நல்லாசான்
               அடுத்த  வேளைக் கென்றாரிடமும்   செல்லாது
                           படுத்தும் வறுமையிலும்  பாடி நின்ற  போர்க் கவிஞன்
                தொடுத்த  கவிதையெல்லாம்  தோழருக்காய்  என்றளித்து
                           மிடுக்கு  நிறைந்தானாய்  மீசையினை  முறுக்கி நின்றான்



                எடுத்துப்  பாரதியை  எங்கும்  அவன்  பேசையிலே
                            கருத்த  பாரதியாய்  கர்ஜனைகள்  செய்வான்  காண்
                 தொகுத்துக்  கம்பனது  தூய  தமிழ்  தூவையிலே
                            பழுத்த  தமிழறிஞர்  பாடி நிற்பார்  இவன் புகழை
                  கடுத்த  வறுமையினை  காரல்  மார்க்ஸ்  வழியினிலே
                            துடைத்து  எறிவதற்காய்த்  தோழர்  அவர்  வாழ்ந்தார் காண்
                  படித்த  பள்ளிகளோ  பாரதத்தின்  வீதிகளே
                             படைத்திங்கு  அளித்ததுவோ  பாட்டாளி  நீதிகளே

                  எழுத்ததனால்  காந்தியினை  இழுத்தான்  தனைக்  காண
                             பழுத்த  அவர்  இவனைத்தான்  பாரதத்தின்  சொத்து  என்றார்
                   தொடுக்கும் நல்ல  வாதத்தால்  எவரையுமே  தமதாக்கும்
                             தோழர்   இவர்  எனச் சொல்லி  பெரியாரும்  பூரித்தார்
                    அழுத்தமவர்  கொள்கையிலே  அன்போ  தம்  செய்கையிலே
                             வருத்தும்  வறுமையிலும்  வாழ்வாங்கு  வாழ்ந்த்தார்  காண்
                    தொடுத்து  இவர்  புகழைத்  தோழரெல்லாம்  பாடுங்கள்
                              தோழரென்றால்  ஜீவாதான்  என்று  எங்கும்  ஆடுங்கள்
                             

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

            ஆண்டு  நிற்கும் சோழனவன்  அரச  குலத்தானை
                     அவனியெல்லாம்  வெல்லுதற்கு பழகி  நின்ற ஆனை
            தாண்டி  அது  போர்க் களத்தில்   பாய்ந்து  வரும்  நேரம்
                      தலைகளோடு குடல்களுமே  துண்டாகிப் போகும்
            வேண்டி  அதைப்  பணிந்து  நின்றால்  பிழைத்தார்கள்  இல்லை
                      விரைவாக  உடலழிந்து உயிரிழப்பார்  கண்டீர்
             காண்பதற்கு  அதைப்  போன்ற  களிறு  ஒன்று  இல்லை
                       கை தொழுது  நிற்பார்கள்  நாட்டிலுள்ள நல்லோர்


             பவனியிலே  அது  அசையும்  கம்பீரம்  கண்டு
                       பார்ப்பவர்கள்  அனைவருமே மெய்  சிலிர்த்து நிற்பார்
             அவதி  அது  தந்த  தங்கு  பாகர்களுக  கன்று
                       அரசனது  பவனிக்கு  வர  மாட்டேனென்று
             புதிது  இது  பாகருமே  புரியாமல்  நின்றார்
                        புலவருக்கோ  புரிந்த  திது   புனனகைத்துச் செனறார்
             அரிதான  இச்செய்தி   மனதினிலே  கொண்டு
                        அரசற்குச் சொல்வதற்கு  அரண்மனைக்குள் சென்றார்


             போரினிலே  பகை  மன்னர்  கோட்டைகளின்  கதவை
                         பொறுப்பாக  தந்தத்தால்  பேர்த்தெடுத்த  போது
              சீர்  கெட்டுப்  போன  அந்தத்  தந்தத்தினோடும்
                          சிரங்களையே  கால்களினால் துவைத்தெடுத்த  போது்
               பேர்  பெற்ற  பாதங்கள்  நகமழிந்து  போக 
                           பெண்  ஆனை  முன்னாலே  வருவதற்கு வெட்கி
                ஊர் கோலம்  வருவதற்கு   மறுத்தங்கு   ஆனை
                             உள்ளதென்ற  உண்மையினை உவப்போடு  சொன்னார்


                            முத்தொள்ளாயிரம்


           கொடி மதில்  பாய்ந்திற்ற  கோடும் அரசர்
            முடியிடறித்  தேய்ந்த  ந்கமும்-பிடி முன்பு
            பொல்லாமை நாணிப்  புறங்கடை  நின்றதே
            கல்லார்தோட்  கிள்ளி  களிறு
             

கம்பரும் கண்ணதாசனும்

இது எனது முதல்..ஒலி வடிவப்பதிவு....

கம்பரும் கண்ணதாசனும் என்ற தலைப்பில் பேசிய உரையின் முதல் பாகம்...!

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

சாதியினை ஒழித்தார்

         காந்தியவர்  ஆசிரமம்  காலை வேளை
                 கவனமற்ற  துயரம்  ஒன்று  மாறும்  காலை
         ஏந்தி  ஒரு மலச சட்டி  தலையில்  கொண்டு
                 ஏலாத இளஞ் சிறுவன்  நடந்து  வந்தான்
          சாந்தி  கொண்ட அம் மனிதர் பிராம்மணர்தான்
                 சட்டென்று   அச்சிறுவன்  தனை  நிறுத்தி
          வாங்கி  அந்த  மலச் சட்டி  தலையில் கொண்டார்
                 வார்தாவே  தனை  உணர்ந்து  மாறி  நிற்க


          காந்தியவர்  கை  கூப்பித்  தொழுது  நின்றார்
                  கருணையதை  உணர்த்தி நின்ற  கண்ணியரை
          ஆம்  தினமும்  ஆசிரமம்  தன்னில்  உள்ளோர்
                  அள்ள  வேண்டும் மலம் என்றும் ஆணையிட்டார்
          காந்திக்கே  குரு அவர்தான்  என்றும்  சொன்னார்
                   கனிவுக்கே  தாயான  வினோபா தன்னை
          போந்தவரைப்  போற்றி  நிற்போம் மலத்தை  அள்ளல்
                   பொது என்று  சாதியினை  ஒழித்தார் தம்மை

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

              பாண்டியன்  வருகின்றான்  வீதி வழியாய்
                          பாய்ந்தோடும்  குதிரையில்தான்  மிக  விரைவாய்
              காண்பாள்  தன்  மகள்  பின்னர்  துன்பம்  நேரும்
                          கணக்கிட்ட  தாய  வளும் கதவடைத்தாள்
              வான்  பார்த்த  பயிர்   போல  பாண்டியனின்
                          வரவிற்க்காய்க்  காத்திருந்தாள்     பதறி நின்றாள்
               தானவளை  அடைத்து வைத்த  காரணத்தால்
                           தாயவளோ மகிழ்ந்திருந்தாள்  காவல்  தன்னில்



               பாண்டியனும்  போன பின்னர்  தாயும்  வந்து்
                            பக்குவமாய்க்  கதவினையே திறந்து வைத்தாள்
               தூண்டில்  இட்ட  மீன்  போல்  பெண்ணோ  அங்கு
                            துடித்திருப்பாள்  என்றவளோ  அதிர்ந்து  நின்றாள்
               பாண்டியனைப்  பார்த்தவளாய்  மகிழ்ச்சியோடு
                             பாவை யவள்   பாடி நிற்க வியந்து  நின்றாள்
               காண்பதற்கு  வழி ஏது  என்று அன்னை
                             கவனிக்கக்  கதவினையே  காட்டி  நின்றாள்


                சாவிக்காய்  உண்டான  பெருந  தொளையில
                             சரித்திரத்துப்  பாண்டியனைப்  பார்த்து  விட்டாள்
                ஆவியினைக்  காப்பதற்காய்  தொளையைப்  போட்ட
                             அப்பெரிய  நல்லவர்க்கு என்ன   செய்வேன்
                சாவிக்காய் போட்ட  தொளை  இவளுக் கென்றே
                             சரியாகப் போட்டதாகக்  கருதுகின்றாள
                தேவி   அந்தப்  பெரியவர்க்கு  நன்றி  சொல்லத்
                             தேடுகின்றாள் கைம்மாற்றுக் கடனைத் தீர்க்க


                                             முத்தொள்ளாயிரம்

                     காப்படங்கென்றன்னை  கடிமனை  இல்ச்செறிந்து
                     யாப்படங்க  ஒடி  அடைத்த பின்  -  மாக்கடுங்கோன்
                     நன்னலம்  காணக்  கதவம்  தொளை  தொட்டார்க்கு
                     என்னை  கொல்  கைம்மாறு  இனி

எங்கள் ஜீவா

                  உண்மையாய்  வாழ்வதற்கே  உதித்த  தோழன்
                         உயர்  குணத்தான்  நற்றமிழான் சொல்லில் வல்லான்
                   கண்களிலே  ஆறாக  நீரே  ஒடும்
                         கவலைகளே  கொண்டிருந்தும் நேர்மை  கொண்டான்
                   பண்பினிலே  மிகச் சிறந்தான்  இறுதி வரை
                         பகட்டின்றி  வாழ்ந்திருந்தான்  வறுமை  தன்னை
                   நண்பனெனக்  கொண்டிருந்தான்  உதவுதற்கு
                         நாட்டினிலே  பலர்  வந்தார் மறுத்தே வென்றான்


                   விடுதலைக்காய்  சிறை சென்றான்  ஏழ்மையினை
                          வேரறுக்கத் தனையே   தான்  தந்து  நின்றான்
                    சிறுமைகளை  எதிர்ப்பதிலே  சீறி நின்றான்
                           செஞ்சட்டை  முதல்  தமிழன்  அவனே  யென்றான்
                    கடுமைகளைத் தண்டனையாய்  அடைந்த  போதும்
                            கலங்கவில்லை மென்மேலும்  எதிர்த்து  நின்றான
                    அடிமை  விலங்கறுப்பதையே  மூச்சாய்க் கொண்டான்
                             அன்பர்  எங்கள்  ஜீவாவே  அன்றும்  வென்றார்

                     

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

             முத்து களுக்  கரசன்  பாண்டியனை
                    முலை தாங்காச்  சிற்றிடையாள்  பார்த்து விட்டாள்
              கத்துங்  கடல்  வாழும்  சங்கினத்தால்
                     கை  வளைகள்   கொண்டிருந்தாள்  வேர்த்து விட்டாள்
              பத்து  பதினைந்து  நாள்  கழிந்தும்
                     பாவி மகன்  பவனியில்லை  சோர்ந்து விட்டாள்
              செத்தொழிந்து விடுவாள்  போல் காட்சி  தந்தாள்
                     செவ்விதழாள் துன்பமதைச் சேர்த்து நொந்தாள்


              கைவளைகள்  கழன்று  விழும்  உடனிருப்போர்
                       கண்டு விடத் தம்  காதல்  தெரிந்து விடும்
              மை விழியாள்  துடிக்கின்றாள்  அந்த  நேரம்
                       மன்னவனின்  சங்கொலியோ  பூம்  பூம்  என்னும்
               அய்யமில்லை  உறவுக்காய்  உறவு  வந்து
                        அன்போடு  தன்  உறவைக் காக்கும் என்ற
                பொய்யில்லா  அம்மொழியைப் புரிந்து கொண்டேன்
                         பொற் சங்கு கைச் சங்கைக்  காத்தது  பார்

                 சொல்லுகின்றாள்  அப்பெண்ணாள் புரிந்தீரோ  நீர
                          சோகமதில்  கை வளைகள்  கழலும்  நேரம்
                  மெல்லிடையாள்  வளைச் சங்கை  பாண்டியனின்
                           மேலான சங்குவந்து  காத்ததென்று
                  வெல்லுகின்ற  தொழில்  ஒன்றே  கொண்ட  வேந்தன்
                           வீதி  வலம்  வருகின்றான்  என்றுணர்த்த
                   நல்லொலியாய்ச் சங்கொலிக்க  வளைகள்  நிற்க
                            நலம்  கொண்டாள்  பாண்டியனைக் காண்போம் என்று
                  
                         

                                     முத்தொள்ளாயிரம்

                செய்யார்  பிறர்  எனினும்  செய்வர்  தமர்  எனுஞ் சொல்
                 மெய்யாதல்  கண்டேன்  விளங்கிழாய்  -  கையார்
                 வரிவளை  நின்றன  வையையார்  கோமான்
                  புரிவளை  போந்து இயம்பக் கேட்டு
                          

எப்படிப் பதிவு செய்திடுவேன்

              வானக் கடலின்  வெண்மேக  அலைக் கூட்டம்
                           மோன மலைக் கரை  மோதக் கண்டேன்  அதன்
               கீழக் கரை  விட்டு  சோதிக் கதிர்ப் படகு
                            மேலைக் கரை  தன்னில்  சேரக் கண்டேன்
               வேளை  மாலை யெனும்  நாளை  வந்து  விடும்
                             வீண்  ஒரு  நாள்  என  மனம்  சொல்லும்
                ஏழை  என்  வரவினை  இந்த  உலகினில்
                               எப்படிப்  பதிவு  செய்திடுவேன்



              அனைவருக்கும்  எனது  பணிவான  வணக்கங்கள்.
               14 வயதில்  நான்  எழுதிய  முதல்  கவிதை இது.

திறனே கொள்வோம்

             தாய் தந்தை  தமை  நாமே  தேர்ந்தெடுத்து
                       தனியாகவா பிறந்தோம் இங்கே  வந்து
             ஊன் தந்த உடல்  கொண்ட  உணர்வதனால்
                       உறவானார்  இருபேரும்  உருவானோம்  நாம
              ஏன் பெற்றீர்  எனக்  கேட்க  இடமுமில்லை
                       எத்தனை  நாள்  வாழ்க்கை  என்ற கணக்குமில்லை
              தேன்  கொண்ட வார்த்தை  கொண்டு  இல்லார்க்கெல்லாம்
                         தெரிந்த  வரை உதவி வாழ்வின் திறனே கொள்வோம்

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை ஆண்டாள்

      இல்லாதார்  பிச்சையெடுத்தேங்கி  ஏங்கி
                 எவ்விடத்தும் அலைகின்றார் அய்யோ  பாவம்
      பொல்லாதார்  இங்கொருவர்  பிச்சையேற்று
                  புவனமெலாம்  அலைவதிலே  நீதியுண்டோ
       நல்லாரே  கேட்டிடுவீர்  உம்மோடன்றி  
                   நான்  இதனை  யாரிடத்தில்  சொல்ல  ஏலும்
       வல்லார்கள்  பிச்சையென்று  வந்து விட்டால்
                   வரை முறைகள்  இல்லாமல்  பிடுங்குகின்றார்



       கொடுக்கின்ற  வாழ்வளித்தான்  இறைவன்  என்று
                    கொள்ளாமல்  தான்  என்ற உணர்வு  ஒங்க
        மிடுக்காகத் தான்  அலைந்தான்  மாவலியும்
                     மீட்டவனுக்காய் அங்கு  அருளே  செய்ய
        தடுத்தவனை ஆட்கொள்ள  மிகச்  சிறிய
                      தனி வடிவம் கொண்டு வந்து  பிச்சையேற்றான்
        எடுத்த  பிச்சை  மூன்றுலகும் கொண்ட  பிச்சை
                       இருந்தும் எந்தன்  வளையலையும் பிச்சை  கொண்டான




         கொடுப்பவரைத் தேடி  அன்றோ  பிச்சை தன்னைக்
                        கொள்பவரக்ள்  வர வேண்டும்  அதனை விட்டு
          இருக்கின்ற  இடத்திருந்து  பிச்சை  தன்னை
                         எடுப்பதிலே  நியாயம்  உண்டோ சொல்வீர்  அய்யா
          பொறுக்காத   காதலினால்   மெலிந்தழிந்து
                          போனதனால்  கை வளைகள்  கழன்று போக
           எடுத்தவனே  கண்ணனென்றும்  பிச்சை  தன்னை
                            ஏற்பதற்கு  எனைத் தேடி  வருதல்  தானே

            பொருத்தம்  அதை  விட்டு எங்கோ  இருந்து  கொண்டு
                             போடு  பிச்சை  எனற்வனே  எடுத்துக கொள்ளல
             வருத்தம்  தரும்  என்னைப்  போல  அவனுக்கென்றே
                              வழங்குதற்கு  பிறந்தார்க்கு  யார்தான் சொல்ல
              கருத்த  மேனிப் பேரழகன்  கண்ணன்  என்னும்
                                கனி வாயன்  குழல்க் கையன்  தன்னை  இங்கு
              திருத்தமாகத் த்மிழ்க் கவியில்  பாடுகின்றாள்
                                 திருவில்லிப் புத்தூரில்  பிறந்த  ஆண்டாள

                                                         செய்யுள்

                            மச்சணி  மாட மதில்  அரங்கர்  வாமனனார்
                            பச்சைப்  பசுந் தேவர் தாம்  பண்டு நீரேற்ற
                            பிச்சை  குறையாகி  என்னுடைய்  பெய் வளை மேல்
                            இச்சை யுடையரேல்  இத்தெருவில்  போதாரே

வழியேயில்லை

          ஆசையினால்  மனிதர்  படும்  பாட்டையெல்லாம்
                       அன்றாடம்  பார்க்கின்றோம்  செய்தியாக
          ஒசையின்றி  ஏய்ப்பார்கள்  தினம்  தினம் தான்
                        உருவாகி  வருகின்றார்  நல்லார்  போல
           பாசமெல்லாம்  காட்டுகின்றார்  பல விதத்தில்
                        பைத்தியமாய்  ஆக்குகின்றார். படித்தார் கூட
           காசு  வரும்  என்ற  பெரும்  ஆசையினால்
                        கைக்காசும்  கடனும்  கொண்டு  அழிகின்றாரே


           வருகின்ற  வரவிற்குள்  வாழ்க்கைதன்னை
                         வரமாக  வாழ்வதற்கோர் வாய்ப்பைக் கொண்டு
            தருகின்றான்  இறைவன்  இது போதும்  என்று
                          தரமாக   வாழாமல்   ஆசை கொண்டு
            வருவாரும்  போவாரும்  காட்டுகின்ற
                          வாயழகில்  எல்லாம்  நீர்  வீழ்ந்தீரென்றால்
             அருவருத்து  உமை ஒதுக்கி  வைப்பதன்றி
                          அனுதாபம்  கொள்வதற்கு வழியே யில்லை
                           

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை ஆண்டாள்

          அழுகின்றேன்  தொழுகின்றேன்   என்ற போதும்
                       அருகில்  வந்து  அரவணைத்து அன்பு செய்து
          பழுதின்றி  அஞ்சாதே   எந்தன்  கண்ணே
                        பார்வையெல்லாம்  உன் மேலே  என்றே  சொல்லி
          வழுவில்லா  என்  காதல்  தன்னை  ஏற்று
                        வாயமுதம்  தந்து  என்னை  ஆதரித்து
           கழுவாயைத் தீராமல்  மீண்டும்  ஏய்க்கும்
                         கண்ணனது கொடுமைகளை  அறிவீரோ    நீர்



           இருந்தாலும்  தினம்  வந்து  என்னைச் சுற்றி
                          இழுத்தணைத்து  என் மார்பை  இடையை நல்ல
           விருந்தாகிக் கொள்கின்றான்  என்றாற் போல்
                           விதம் விதமாய்  நானாக  எண்ணிக் கொள்வேன்
          மருந்தாகும் அவன்  வாயின்  அமுதம்  தன்னை
                            மன்னன்  அவன்  வாய்க் குழலே  கொள்ளை  கொள்ளும
           அருந்தாத அவன்  வாயின் எச்சில்  தன்னை
                            அக்குழலில்  இருந்தெடுத்து  முகத்தில  பூசும்


           கனி வாயின்  எச்சில்  ஒன்றே  தனக்குள் உள்ள
                             காம  வெறி  அத்தனைக்கும் தீர்வேயாகும்
           எனச் சொல்லி  வேண்டுகின்றாள்  ஆண்டாள் ஆங்கே
                              எப்போதும்  துணை  நிற்கும்  தோழியிடம்
           தனிப்பாடல்  இப் பாடல்  ஆண்டாள்  எனும
                               தங்க மகள்  தன்  மொழியில்  தந்த  பாடல்
           இனிப்பான  இப்பாடல்  தன்னைக்  கொள்ள
                               என்ன  தவம்  செய்தானோ  கண்ணன்  அன்று



                                                        செய்யுள்

                         அழிலும்  தொழிலும்  உருக்காட்டான்
                                   அஞ்சேல்  என்னான்  அவன்  ஒருவன்
                          தழுவி முழுகிப் புகுந்தென்னைச்
                                    சுற்றிச்  சுழன்று  போகானால்
                          தழையின்  பொழில்  வாய்  நிரைப்பின்னே
                                     நெடுமால்  ஊதி வருகின்ற
                          குழலின்  தொளைவாய்  நீர்  கொண்டு
                                      குளிர் முகத்துத் தடவீரே
 
           

            

காப்பாற்றி நின்றார்

         பிச்சையெடுத்தேனும்  நல்ல  கல்வியினைப்
                     பெற்றிடுங்கள்  என்று சொன்னார்  நமது  முன்னோர்
         இச்சொல்லை மாற்றுதற்காய்  ஒருவர்  வந்தார்
                      ஏழைகளை  வாழ வைக்க  என்றே  வந்தார்
         பிச்சையினை  நான்  எடுப்பேன்  உங்களுக்காய்
                       பிள்ளைகளே  உங்கள்  தொழில்  படித்தல்  என்றார்
         கச்சை  கட்டி  கல்வி  தந்து  ஏழைகளைக்
                       காப்பாற்றி  நின்ற தெங்கள்   காமராஜர்
                      

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

        பதினெட்டு  வயதேதான்  பாண்டியர்க்கு
                பையனென்று  கேலி  செய்தோர்  நாடிழந்தார்
       கதியற்றுப்  போனார்கள்  இளைஞனென்று
                கணக்கிட்டோர்  களி  யானைத் தென்னன்  முன்னே
       விதி கெட்டுப்  போனவர்கள்  வாய்க் கொழுப்பால்
                வீடிழந்தார்  நாடிழந்தார் வீதி  சேர்ந்தார்
       மதிகெட்டுப்  போனாரின்  நாட்டையெல்லாம்
                மன்னன் அவன்  கொண்டதிலே  நியாயம்  உண்டு



      கதி கெட்டேன்  நான்  அவனைக் கண்ட பின்னர்
                கை  தொழுது  அவன்  காதல்  வரமே கேட்டேன்
      பதி நான்தான்  என்று  சொல்லி  என்னை  வந்து
                பக்குவமாய்  ஏற்றிடுவான்  என்றே  நின்றேன்
      விதி விதி  பார்  எந்தனது  நிறமே  கொண்டான்
                வீரனவன்  செய்கை  இது  நியாயம்தானா
      எதிரிகளின்  பார்  பறித்தான்  இகழ்ந்ததாலே
                 ஏந்திழை  நான்  பணிந்து  நின்றும்  நிறம் பறித்தான்

      மாந்தளிரின்  நிறம்  பறித்தான்  மனம்  பறித்தான்
                  மங்கையெந்தன்  நலமெல்லாம்  பறித்துக்  கொண்டான
      சாந்துணையும்  அவன்  துணைதான்   என்று  முன்னே
                  சரணடைந்து  நின்றாளைக்  கொன்றே  போட்டான்
      வேந்தனவன்  செய்கையிதில்  நியாயமுண்டோ
                  வேதனையைச் சேர்த்ததிலே  பண்புமுண்டோ
       ஆம்  தமிழாள்  கேட்கின்றாள்  என்ன  சொல்வீர்
                   அகம்  அறிந்த  தமிழர்களே  உம்மைக் கேட்பேன்


                                   முத்தொள்ளாயிரம்


                    களியானைத்  தென்னன்  இளங்கோ  என்று  எள்ளிப்
                    பணியாரைத் தம்  பார் இழகக  -  அணி  ஆகம்
                    கை தோழுதேனும்  இழக்கோ  நறு மாவின்
                    கொய் தளிர்  அன்ன நிறம்
      

நல்ல வேளை

      சங்க காலப் புலவருக்கும்  வள்ளுவனாம்
             சரியான வழி சொன்ன  தலைவனுக்கும்
      பங்கமில்லாக்  காப்பியத்தின்  இளங்கோவிற்கும
             பாடி நின்ற  பெரும் புலவர்  அனைவருக்கும்
      இங்கு ஒரு வரலாறு  இல்லையென்றே
             ஏக்கங்கள்  கொண்ட்துண்டு  ஒரு காலத்தில்
      தங்க நிகர்  தமிழ்த்  தாயே  காத்து விட்டாள்
              தமிழர்  அவர்  தமிழர்  என  வாழ்வதற்காய்



      பாரதியோ  பார்ப்பான்  அவர் தாசனோரோ
               பள பளக்கும்  துணி  அளிக்கும்  முதலியார் காண்
      ஊரறிய  நாட்டிற்காய் த் தன்னைத் தந்த
               உத்தமராம்  காமராஜர்  நாடாராம்  காண்
      பேர் பெற்று  உலகமெங்கும்  பெருமை  சேர்த்த
                பெரியவராம்  காந்தி மகான்  செட்டியாராம
       கார்  பெற்ற வானுலகம்  சென்ற  பின்னர்
                 காட்டுகின்றார்  அவர் சாதி  தேடித் தேடி



        வரலாறு  இல்லையென்ற  வருத்தம்  நம்மை
                  வாட்டியதோர்  காலம்  போய்  நல்ல வேளை
         தரமாக  அவரெல்லாம்  தமிழரென்றே
                   தான்  கொண்டு  போற்றுகின்ற  பெருமை கொண்டோம்
         வரமாக  வந்துதித்த  அனைவரையும்
                    வழி  மாற்றிச்      சாதி  என்னும்  தீயில்   தள்ளி
         உரமாக்க  நினைக்கின்ற  கொடுமை  தன்னை
                     ஒழித்தே  நாம்  தமிழரென  வாழ்வோம்  நன்கு
                  

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

          சோழன்  என்றால் நேர்மைக்கு  ஒருவன்  என்றும்
                    சொன்ன சொல்லைக் காப்பாற்றும மேலோன் என்றும
          ஆழ  நெடுங் கவிதை களில்  புலவர் எல்லாம்
                     ஆர்ப்பாட்டமாய்ப்  பாடி  அளந்து  விட்டார்
           வேழ  நெடும் படை  கொண்ட  வீரன்  என்றார்
                      வீணர்களை ஒழிப்பதிலே  சூரன்  என்றார்
            பேழையென தன்  நாட்டைக்  காத்து  நின்று
                       பெருமையெல்லாம்  போற்றி  நின்ற  வள்ளல்  என்றார்



            ஏழையென்னை  யாரேனும்  நினைத்தாரா  பார்
                        எனக்குள்ள  குறைகளினைக்  கேட்டாரா   பார்
            பேழை  தன்னை  இடைநடுவில்  கொண்ட பெண்ணே
                        பேசி நிற்பார்  தன்னிடத்தில்  சொல்வாயா  நீ
            வாழையடி  வாழையென  சோழ  நாட்டில்
                         வரி  என்றல்  ஆறில்  ஒரு பங்கு தானே
             கோழையைப்  போல்  என்னுடைய  நெஞ்சும்  நாணும்
                         கொண்டிருந்த  நலன்  எல்லாம்  பறித்துக்  கொண்டான்


              பீழையிதைச்  செய்து  என்னை அலைக்கழிக்கும
                          பிரியமில்லாப்   பெரியவனா சோழ  மன்னன்
              நாளை  வரும்  வரலாற்றில்  இவனை  யாரும்
                          நல்லவன்  என்றே  உரைத்தால்  நீதியா மோ
              வாளை  மீனைப்  போன்ற  கண்ணாள் வடிவழகாள்
                          வாடி நின்று  நீதி கேட்டாள்  தோழியிடம்
               காளையந்தச்  சோழ  மன்னன்  நெறி தவறி
                           கன்னியிடம்  பறித்ததெல்லாம்  தருவானோதான்


                                          முத்தொள்ளாயிரம்

                   என் நெஞ்சும்  நாணும்  நலனும்  இவையெல்லாம்
                    மன்னன்  புனல்  நாடன் வெளவினான்=மின்னே
                    அரவகல்  அல்குலாய்  ஆறில்  ஒன்றன்றோ
                     புரவலர்  கொள்ளும்  பொருள்
                         

நபி பெருமான் தந்த வழி

         ஹிரா மலைப்  பொதும்பரிலே  நபி பெருமான்
                     இருக்கின்றார்  நண்பருடன் அவரைக் கொல்ல
         உறாத ஒர் கூட்டத்தார்   படைகளோடு
                      உயரேயே  வருகின்றார்  நண்பர் சொன்னார்
         தராதரம்  இல்லாதார்  கூட்டமாகத்
                       தனியாக  இருக்கின்றோம் நாமே என்றார்
         வராதொன்றும்   இறையென்றும்  நம்மோடுள்ளார்
                       வாடாதீர்  என்று சொன்னார்  வந்தார்  சென்றார


          இறையென்றும்  நம்மோடே  இருப்பதனை
                         என்றைக்கும்   மறவாது  வாழ்தல்  வேண்டும்
          சிறையாக  மனத்துக்குள்  சிந்தனைகள்
                          சேர்ப்பதென்றும்  துன்பங்கள்  தேடித் தரும்
          மறைத்  தூதர்  சொன்னதனை  மனத்தில்  கொள்வீர்
                           ம்லையினிலே சிலந்தி வலை தோன்றக் காண்பீர்
          அரை குறையாய்த்  தொழுவதனைக் கைக் கொள்ளாதீர
                            அவனறியா  தெது  உண்டு  அவனியிலே
                            


         

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

         போகக் களம்  விட்டுப்  போர்க்களம்தான்
                 போகையிலே சொல்லி விட்டுச் சென்ற காளை
          ஆகச் சில  நாளில்  வநதே சேர்வான என்று
                  ஆர்வமுடன்  காத்திருந்தாள்  ஆசைப் பெண்ணாள்
          தாகம்  மிகக் கொண்டாள்  தழுவலுக்காய்
                   தடுமாறித் துடிக்கின்றாள் விழிகள் ஏங்க
          நாகப் படம் போன்ற பெண்ணழகோ
                   நாள்ப் பலவாய்  உறக்கத்தை  கெடுத்ததங்கு


          வருவது  போல்  எண்ணத்தில்  ஒடியங்கு
                   வாயிற் க்கதவில்  இட்ட  தாழ் திறந்தாள்
           வரவில்லை என்றவுடன் மனம்  தளர்ந்து
                    வாட்டமுடன்  தாழினையே இட்டாள்  மீண்டும்
            ஒரு முறையா  இரு முறையா  பல முறைதான்
                     ஒடி ஒடித் திறந்தாளாம்  மூடினாளாம்
            திருகுகின்ற குமிழதுவும்  தேய்ந்த  சேதி
                      தென் தமிழான்  ஜெயங் கொண்டான்  சொல்லுகின்றான்

                                               செய்யுள்

                      வருவார்  கொழுநர்  எனத் திறந்தும்
                       வாரார்  கொழுநர்  என அடைத்தும்
                       திருகும்  குடுமி  விடியளவும்
                       தேயும்  கபாடம்  திறமினோ

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

     விழியிரண்டு் தரும்  வேதனையும்
              விரும்பி  மீண்டும் தரும் ஈதலுமே
     அழிவில் கொண்டு நமை  ஆழ்த்துவதும்
              அதிலிருந்து  நமை  மீட்பதுமாய்
      பழிகள்  செய்தழுதல்  பார்ப்பதுமாய்
               பார்த்து  நன்கு நமைச் சேர்ப்பதுமாய்
      பொழியும் அன்பு செய்து பூப்பதுமாய்
               பூத்தது போல் நமை ஒய்த்ததுமாய


      கழிவிரக்கம்  கொண்டு  வாழ  வைக்கும்
               கண்ணிரண்டும்  கொடு நஞ்செனவே
      பழியைச் சொல்லுதற்கு வாய் திறந்தால்
                பார்க்கும்  பார்வையது  அமுதெனவே
      சுழியக் கடைந்தெடுத்த  பாற் கடலில்
                சுற்றி வந்த விடம் அமுதமென
      விழியிரண்டும் இங்கு பாற்கடலாய
                வினைகள் செய்வதிலே  நாம் இருந்தோம்

      தொழிலில்  சிறந்த இந்த விழிகள்  தரும்
                 தொல்லை இன்பமது கொண்டிருந்தோம்
      அழித்தல் செய்தது  போல்  காத்தல் செய்யும்
                  அவ்விரண்டு  விழி அன்பு கொண்டோம்
      கொழித்த மன்மதனின்  மலர்க் கணை போல்
                  கொல்ல வந்த விழி  நோயாகும்
       அழித்து மீண்டும் ஒரு பார்வையினால்
                   அரவணைக்க வந்த  தாயாகும


                                        செய்யுள்

            கடலில் விடமென அமு(து) எனமதனவேள் 
            கருதி வழிபடு  படையொடு கருதுவார்
            உடலின் உயிரையும் உணர்வையும் நடுவு போய்
            உருவும் மதர் விழி உடையவர் திறமினோ   
  

வாழ்வோம்

       உன்னைப் போல்  பிறரையுமே  நேசி  என்ற
                ஒரு  வார்த்தை நல்  வார்த்தை மனதுக்குள்ளே
       மின்னலென வெட்டியது மழையும் கொட்டி
                மேன்மையுறச் செய்ததிந்த  மானிடத்தை
       தன்னை  முதல்  நேசிக்கக் கற்றுக் கொண்டால்
                 தரணியெல்லாம்  உறவாக்கிக்  கொள்வாரன்றோ
       அண்ணல்  அவர் வார்த்தையினைக் கொள்ளாரன்றோ
                 அன்றடித்தார் ஏசுவினைச் சிலுவை தன்னில்


       இன்னும்  அந்தச் சிலுவையினை  விட்டாரில்லை
                  எடுத்தெங்கும்  அலைகின்றார்  கைகளோடு
       தன்னுணர்வு  அற்றாராய் மனிதம் விட்டு
                   தடுமாறித் திரிகின்றார்  உலகமெங்கும்
       அன்னவரைக் கூட  நாம்  மன்னித்தேதான்
                   அரவணைக்க வேண்டும்  என்று அவரே  சொன்னார்
       மன்னவரின்  வழியினிலே  அன்பே செய்து
                    மரணமில்லாப் பெரு  வாழ்வு  வாழ்வோம்  என்றும்

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை ஆண்டாள்

         கண்ணனை  எண்ணி  எண்ணிக்  களித்தலுக்  காளேயாகி
                     எண்ணிய  எண்ணம தன்னால்  இளைத்தங்கு  மயக்கமாகி
         புண்ணியம் செய்த ஆண்டாள்  பூவுடல்  தளர்தல்  கண்டு
                      கன்னியர்  எல்லாம்  கூடிக் களி மயில்த் தோகை கொண்டு
         பொன்னுடல்  துன்பம்  தீரப்  பூப்போல  வீசி  நின்றார்
                       என்ன  நீர்  செய்தீர்  அய்யோ இதனாலா மயக்கம்  தீரும்
         மன்னவன் இடுப்பின்  பட்டில்  மாலவன்  வாடை  உண்டு
                        அன்னவன்  இடுப்பின் பட்டை  அவிழ்த்திங்கு வீசுவீரே


         பெண்ணாளின்  உள்ளம்  காணாப் பெருந்தகையாளன்   தன்னால்
                         கண்ணாளா   என றழைத்தும் காணாமல் மயக்கமானேன்
          நன்னாரி  வேரைக் கொண்டு  நல்லதோர்  விசிறி  செய்து
                         என்னதான்  வீசினாலும் எப்படி மயக்கம்  தீரும்
          பெண்ணாரே  அவன் இடுப்பில்  பேணலால்ச் சேர்ந்த பட்டு
                         தன்னாலே வீசினால்தான்  தளிர்க் கொடி நானும்  வாழ்வேன்
          என்றாளே  ஆண்டாள்  அந்த  ஏக்கத்தைப்  பாட்டும்  ஆக்கித்
                         தந்தாள் காண்  படித்துப் பாரும் தமிழாளின் இனிமை  தன்னை


                                                ஆண்டாள்

         கண்ணன்  என்னும் பெருந்தெய்வம்  காட்சி பழகிக் கிடப்பேனை
         புண்ணிற் புளிப் பெய்தாற் போல  புறம்  நின்றழகு பேசாமே
         பெண்ணின்  வருத்தம்  அறியாத    பெம்மான்  அரையின் பீதக
         வண்ண  ஆடை கொண்டென்னை  வாட்ம்  தணிய வீசீரே

செத்தே போனார்

      ஏழைகட்கும்  நல்லவர்க்கும்  உண்மையாக
                எப்போது  வாழ்ந்தாலும்  இன்றும்  உள்ளார்
      கோழையென தன்  குடும்பம் தன்னைக் காக்க
                கொள்ளைகளை அடித்தாரோ  மறைந்தே போனார்
      வாழையடி  வாழையென  வள்ளுவரும்  
                வழி வந்த  நல்லவரும்  சொல்லிச் சென்றார்
       பேழைகளை நிறைத்தார்கள்  மாறினாரா
                 பெருஞ் செல்வர்  என்றாகிச் செத்தே  போனார

விழுந்து வணங்குகின்றேன்

      வெளி நாட்டில்  வாழுகின்ற  தமிழினத்தீர்
                 விழுந்தே  நான்  வணங்குகின்றேன்  உங்கள்  காலில்
       தெளிவாக  வீட்டினிலே  குழந்தைகட்கு
                  தீந்தமிழைக்  கற்றே  நீர் தருதல்  வேண்டும்
       களி கொள்ளும்  எமைப் போன்ற  தமிழர்  நெஞ்சம்
                  கை கூப்பி  உம்மையுமே தொழுவோம் நாங்கள்
       அளிப்பீர்  இப் பெரு வரத்தை  பிள்ளைகட்கு
                   அன்னை தமிழ் உமை  வாழ்த்தி  அருகில்  நிற்பாள்

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை ஆண்டாள்

      தழுவாத  மார்பிரண்டு  எனக்கே  இங்கு
               தந்ததிலே நியாயம்  என்ன சொல்லு  கண்ணா
      களவாடிச்செல்லுதற்கு மனத்தை  மட்டும்
                கணக்கிட்டுக் கொண்டு  சென்றாய்  நீதியா சொல்
      அளவில்லாத் துன்பமது  இந்த மார்பால்  
                அடைகின்றேன்  தாங்கவில்லை  என்ன செய்ய
      பளுவாகித்  துடிக்கின்ற இந்த  மார்பைப்
                 பறித்தெறிவேன்  உன்  மார்பில்  வா  வா  நீயும
                                               
                                            ஆண்டாள்

     உள்ளே  உருகி  நைவேனை  உளளோ  இலளோ  என்னாதக்
     கொள்ளைக் கொள்ளிக் குறும்பனைக் கோவர்த்தனனைக் கண்டக்கால்
     கொள்ளும் பயனொன்றில்லாத்  கொங்கை தன்னைக் கிழங்கோடு
     அள்ளிப்  பறித்திட்  டவன்  மார்பில்  எறிந்தென்  அழலைத் தீர்வேனே

                                 

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை

    

      நெற்றியிலே  வியர்வை  யது   நீராக  ஒடி விழ
                நெய்தல்  முத்து மாலையது முலைகளுடன் சேர்ந்து பட
       கற்றையெனும்  குழலதுவும்  காடாகி  நிலை குலை ய
                 கையணியாம் வளையல்களோ கல கலவென் றோசையிட
       முற்றும்  என்று சொல்லுதற்கு  முடியாராய்  இருவருமே
                  முற் பிறவிச் சுக நினைவும்  இப்பிறப்பில்  காண்கின்றீர்
        நிற்கின்றீர்  நெஞ்சத்தில்    நினைப்பதெல்லாம்  கலையாக்கி
            நெடு விழியீர  போதும் உந்தம நெடுங் கதவம்  தாள் திறவீர் 



                                                  செய்யுள்

                 கூடும் இளம் பிறையில் குறு வெயர் முத்துருள
                 கொங்கை வடம் புரளச் செங்கழு நீர் அளக
                  காடு குலைந்தலைய கைவலை பூசல் இடக்
                  கலவி விடா மடவீர்  கடை  திறமின் திறமின்

அடிகளார்

      மடங்கள்  என்றால்  பல்லக்கு  கவரி வீச்சு
           மடமைகளைப் போதித்தல்  என்றிருந்த
      தடங்களையே  மாற்றி நின்றார்  எங்கள்  தந்தை
           தமிழுக்கும்  ஏழைக்கும்  தன்னைத் தந்தார்
      குடம்  குடமாய்ப் பால்  கொட்டி ஆண்டவனைக்
           குளிர்விக்க  நினைத்தாரைக் கண்டு  நொந்தார
      திட மனதால்  ஆண்டவர்க்குச் செய்யும்  பூசை
           திசை  தெரியா  ஏழையர்க்கு  உதவல்  என்றார்

      குமரியிலே  புரியாமல்  மதத்தின்  பேரால்
           குத்து வெட்டு கொலை என்றும்னிதம் வீழ
      அமைதியினை நிலை  நாட்ட  அங்கே சென்றார்
            அடிகளவர்  சேவையினால்  மனிதர்  சேர
      இமயம் முதல்  குமரி வரை  இதயம்  தோறும்
             இருக்கின்ற  காந்தி யண்ணல்  தமக்குப் பின்னே
      குமையும்  ரத்தக் களறிக்குள்  ஒருவர்  சென்றார்
             குன்றக்குடித் தந்தையவர்  சிவனின் பிள்ளை


      உமையவளின்  பிள்ளை  குன்றக் குமரனவன்
             உடன் இருக்க  ஞான  வடிவாகி நின்றார
      தமிழவளின்  துணையிருக்க  நல்லோர்  எல்லாம்
             தன் துணையாய்க்  கொண்டவரும் சேவை செய்தார்
      அமிழ வைக்கும்  குடி திரைக் கூத்து  எல்லாம்
             அண்டாமல்  அவ்வூரைக் காத்து நின்றார்
      கமழ  வைக்கும் சங்க காலப் பட்டிமன்றம்
              கருத்திற்காய்  நாடெங்கும் நடத்தி நின்றார்


      மடமையினை  எதிர்த்து நின்ற பெரியார்  தன்னை
              மடத்துக்கு  அழைத்து  வ்ந்தார் அவரும் வந்தார்
      கடமையினை  நனறாக உண்ர்ந்தாராகி
              கனித்தமிழாள்  குறளுக்கு  அவையும்  கண்டார்
      தடமதனில்  செல்லாமல்   மீண்டும்  நாம்தான்
              தடம்  மாறிச் செல்கின்றோம்  தந்தையவர்
      திட மனதைக் கொள்வீரே குன்றக்குடித்
               திருத் தமிழை ஏழையரைப் போற்றுவீரே
      

சிலைகள்

     சிலைகளினால்  விளைகின்ற  கவலை தன்னைச்
          சிந்திக்க ம்றந்தாரே நாட்டில்    உள்ளோர்
     அலை அலையாய் ஏழைகளே புரியாராகி
          அழுகின்றார்  தொழுகின்றார் அழிகின்றாரே
      வலை யிதனை  கைக்கொண்டு பணம் படைத்தோர்
           வாக்கு்கள்  சேகரிக்க வழிகள்  கண்டார்
      நிலை யிதனைப்  புரிந்திட்ட  நல்லோர்  இந்த
            நிஜம்  சொல்லி  ஏழைகளைக் காக்க வேண்டும்


     வெவ்வேறு  சாதியிலே  பிறந்த  செல்வர்
            விருந்துக்கு  ஒன்றாகச் சேர்வதுண்டு
     அவ்வவர்  தம்  சாதியிலே ஏழைகளை
             அழைப்ப்துண்டோ விருந்துக்கு  இல்லை  அய்யா
     உள்ளவர்கள்  ஒரு  சாதி  ஒன்றுமில்லார்
              உலகெங்கும் ஒரு சாதி உணர்ந்து விட்டால்
     தள்ளி  நின்று  இவர்களையே தனிமையாக்கி
              தாம்  வெல்ல  உழைப்பவர்க்கு வெற்றி உண்டு
          

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

         காதலர்  தோள்கள்  சேர்ந்து களி  கொண்டு  ஆடும்  நேரம்
                            மாமதி  வானில்  தோன்றும் மங்கையோ் கண்டதில்லை
         ஆதலால்  மதிக்குத்  தன்னுள்  அவமானம்  பிடுங்கித் திங்க
                             சோதிக்கச் சமயம்  தேர்ந்து சோதனை செய்ததங்கு
         பாதிக்கப் பட்டாள்  பெண்ணாள் பனி மதிக் கதிர்கள்  பட்டு
                              ஆதிக்க  சக்தியாகி  ஆட்டுது  மதியும்   அங்கே
         வேதனைப் பட்டாள் அங்கே விரிஉயர் முலைகள்  மீதே
                               பாதிப்பைச் செய்யும்  அந்த பனி மதிக் கதிர்கள்  கொண்டு




         சோதனை  நேரும்  நேரம்  சொந்தங்கள்  ஒன்றே  என்றும்
                                ஆதரவாகும்  என்ற  அம்மொழி  உண்மை  கண்டாள்

         வேதனை  தீர்க்க  அங்கு    விரி குழல்  தன்னில்   மங்கை
                                 பேர் தரும் மலர்கள்  சூட்டி பெருமைகள் செய்ததாலும

         சாதனைப்  பூக்கள் தமமைச்  சார்ந்துள்ள  வண்டின்  கூட்டம
                                 தாம் ஒரு பந்தலைப்  போல்  தளிர்க் கொடி மேலே கூடி

         வான் தரும்  மதியின்  துன்ப  வாட்டத்தை  போக்கு தென்றான்
                                  தேன் தரும் கவிதை தந்த  தென் ஜெயங்கொண்டான் தானும


                                                            செய்யுள்
                 களபம்  வண்டல்  இடும   கலச கொங்கைகளில்
                 மதி எழுந்து  கனல் சொரியும் என்று
                 அளக பந்தி மிசை அளிகள்  பந்தர் இடும்
                  அரிவைமீர் கடைகள் திறமினோ
                          ்
                 

அம்மணங்கள்

          அம்மண மாய்  வந்தோமே இரு பாலரும
                    ஆடை  அணி   கொண்டதனை மறைத்தும்  நின்றோம்
          அம்மணத்தைம்னத்திற்குள் கொண்டோம்  நின்றோம்
                     அதை  ம்றைத்து  வாழ்வது போல்  ஆட்டம் கொண்டோம்
           அம்மணங்கள் சேரத்  தான் மண்மும் கொண்டோம
                      அவர் சேர்ந்தார் வந்ததங்கும்  அம்மணங்கள
            அம்மணங்கள்  இறுதியிலே  அம்மணமாய
                       அடுக்கி  வைதத விறகுக்குள்  அடங்குமம்மா
           
                               
             

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

 

          வேல்  விழியாள் தன்னிடத்தில்  விடையும் பெற்று
                    விரைந்து சென்றான்  போர்க்களத்தில்  வேலே கண்டான்
           பால்  மொழியாள்  தன்  பார்வை  வேலால்  பட்ட
                     பாடங்கள்  தனையெல்லாம்  நினைந்து  நின்றான்
           சேல் அகட்டி  அதன்  வழியாய்  தன்னை  நெஞ்சில்
                     சேர்த்தெடுத்து அணைத்தாளின்  எண்ணம் கொண்டான்
            கோல்  மன்னன்  வெற்றி கொண்டான் விரைந்து  அந்தக்
                      கோல மயில் தனைச் சே ர ஒடி  வந்தான்


            வாசலிலே  நின்றிருந்தாள்  வடிவின்  மிக்காள்
                       வா என்று கேட்காமல்  இதழைச் சேர்த்தாள்
             பூசலிலே இருப்பாளோ  என்ற காளை
                        பூரித்து மனம்  மகிழ்ந்து  தன்னைத் தந்தான்
             ஊசலென  ஆடியவள்   ஆடையெல்லாம்
                        உரித்தவனை ப்  பார்க்கின்றாள் கொஞ்சம் கூட
             கூசாமல்  தன்னாடை களைந்து  நின்றாள்
                        கொங்கை கொண்டு  அவன்  மார்பில்  ஒத்துகின்றாள்


             வேல் கொண்ட  புண்ணோடு  வ்ந்தான்  தன்னின்
                         வேதனைகள்  தீர்ப்பதற்காய்   அன்பின்  மிக்காள்
              பால்  கொள்ளப் போகுமிரு  மார்பகத்தால்
                         பக்குவமாய்  ஒத்துகின்றாள் புண்கள்  தன்னில்
              வாய்  வழியே  அமுதமதும்  ஊட்டுகின்றாள்
                         வலி ஒழித்துச் சுகம் அவனும் காண்பதற்காய்
              பால்  மொழியாள்  மருத்துவத்தை பரணி தன்னில்
                          பாடுகின்றான் ஜெயங்கொண்டப்  பாவி மன்னன்

                                           செய்யுள்

                    தங்கு கண் வேல் செய்த புண்களைத
                    தட முலை வேது கொண்டு ஒற்றியும்
                    செங்கனி வாய் அமுது ஊட்டுவீர்
                    செம்பொன்  நெடுங்கடை திறமினோ்

வாரியார் சுவாமிகள்

          மயிலூர்தி  தனில்  வந்து  முருகன்  என்னை
                     மணம்  சேர  அழைத்திடுவான் என்று  சொல்வார்
          வய்லூரில்  வந்துதித்த   வாரியார்தான்
                     வானூர்தி தனில்  மேலே மரணம்  கண்டார்
          உயிரான  தமிழமுதை  உலகமெல்லாம்
                     ஊட்டி நின்ற  ந்மைப் பெற்ற தாயேயானார்
         அயராது உழைத்து நின்ற அன்பர்க்கன்பர்
                     அவர் விருப்ப்ம் போல்  மரணம்  வந்த தம்மா


         போகாத  ஊரில்லை  தமிழை  என்றும்
                     பொழியாத   நாளில்லை  அவரைக் கண்டால்
         ஆகாத  பேர் வழிகள்  மனத்தில்  கூட
                     ஆநந்தக் கிருபை  தரும்  அன்பின் செம்மல்
         சாகாம்ல்  வாழ்வதற்குப் பிறந்தார்  தம்மின
                      சரித்திரங்கள்  சொல்லி நின்ற மாமனிதர்
         ஆகா  அப்பட்டியலில்  அவரும் சேர்ந்தார்
                      அன்னை தமிழ்  பெற்றெடுத்த  வாரியாரே
                     

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

          இடம்  மாறிப்  போகாத  காதலோடு
                    இதயத்தால்  இணைந்திட்ட இருவர்  இங்கு
          தடம்  மாறிப்  போகாத  தங்கள்  காதல்
                     தன்மையினால்  பெருமை கொண்டு வாழ்கின்றாராம்
          நிறம்  மாறிப் போகிறதாம்  அவர்கள்  வாழ்வில்
                     நெகிழ்வாகச்  சொல்லுகின்றான்  கடை  திறப்பில்
          புறம் பாடும்  முன்னாலே  ஜெயஙகொண்டானும்
                     போற்றி  நிற்கும  அகம்  காண்பீர்  காண்பீர்  நீவீர்

          மாலையிலே  துவங்கியதாம்  தழுவல்  அந்த
                      மங்கை ந்ல்லாள் இதழ்  இடையை இணைத்திட்டாளாம்
          காலை வரும்  என்கின்ற் நினைவே  இன்றி
                      களியாட்டம்  தொடர்கிறதாம்  மேலும்  மேலும்
          ஆலையிட்ட  கரும்பாக  இருவருமே
                      அடுத்தவரின் உடல் பிழிந்தே ம்கிழ்கின்றாராம்
          காலை வந்து தொலைத்ததுவாம் என்ன  செய்ய
                       கனி மொழியின்  தோழியர்கள்  வந்து விட்டார்


          வேளையற்ற வேளையிலே  வந்தார்  என்றே
                       வேதனையில்  தோழியரைக் காண வந்தாள்
           பாளையிதழ்ச்  சிவப்பினையே  காணோம்  என்று
                        பதை பதைத்துப்  போனார்கள்  தோழி மார்கள்
           காளை யென்ன  செய்து வைத்தான்  என்ற போதே
                        கணக்ளிலே சிவப்பினையே கண்டு விட்டார்
           பேழையென்னும்  கண்ணிரண்டின்  வெண்மை தன்னை
                        பேர்த்தங்கு  இதழ்களிலே  தந்திருந்தான்

           இரவெங்கும்  விழித்திருந்தால்  கண்கள  எங்கும்
                         எப்போதும் சிவந்து  விடும  இதுதான்  உண்மை
           பருவத்தின்  இதழென்றும்  பவளம்  என்றே  
                         பார்த்திருந்தோம்  அது வெண்மையானதென்ன
           கரு விழிக்குச் சிவப்பளித்து வெண்மைதன்னை
                         கனி இதழும்  பெற்றதனைக் கண்டு  நின்றார்
           தருவதிலும்  பெறுவதிலும்  நிறங்கள்  மாறித்
                         தடம்  மாறும்  அழகினிலே  மயங்கி நின்றார

                                               செய்யுள்

                வாயிற்  சிவப்பை  விழி    வாங்க
                மலர்க் கண் வெளுப்பை வாய் வாங்கத்
                தோயக் கலவி அமுதளிப்பீர்
                துங்கக் க்பாடம்  திறமினோ

தீந்தமிழ் நாட்டின் பாரதியார்

   




          பூப்பெய்தாப்  பெண்களையே  திருமணத்தில்
                    பொருத்துகின்ற  மடமையினை   நிறுத்தச் சொன்னான்
          காப்பென்று  வந்தவனோ  துணையாயின்றி
                    கயவாளி  ஆனாலோ  ஒதுக்கச் சொன்னான்
          போப்போவென்றவன் தன்னைத் தூரத் தள்ளி
                    பொருந்து நல்ல  மனத்தானைச்  சேரச் சொன்னான்
          தாய்க்கோலம்  வேண்டாமல்   தலைமை கொள்ளத்
                    தான்  விரும்பும்  பெண்களையே  போற்றச் சொன்னான்


         இசுலாமே  உலகத்தின்  பெரிய  மார்க்கம்
                    என்றாகும்  என்பதனைத் தெளியச் சொன்னான்
        வசு தேவக் கண்ணனைப் பல்  வடிவில்  தேர்ந்து
                    வாழ்வியலின் வழியாகச் சேர்த்துச் சொன்னாண்
        தசை ரத்தம்  கேட்கின்ற  ஏழைத் தெய்வம்
                    தன்  தெய்வம்  என்றவனும்  ஆடி நின்றான்
        பசையுள்ள  பணக்காரர்  தம்மை விட்டு
                    பாடு படும்  பாட்டாளி  பக்கம்  நின்றான்


       எட்டு  மொழி  முறையாகக் கற்றுத்  தேர்ந்தான்
                    எம்மொழிதான்  செம்மொழி  என்றெழுந்து நின்றான்
       கட்டுரைகள்  கவிதை  என்று  பல மொழிந்தான்
                     கனித்தமிழே  இனிய  மொழி  என்ற்றைந்தான்
      சிட்டுக்   குருவியென்றே   சிறகடித்தான
                     செந்தமிழர்  நாடென்றே  தேன்  வடித்தான்
       மட்டற்ற  விரிவானின்  வெளியில்  எங்கும்
                      மாக் கவிஞன்  பாரதியே  நின்றொளிர்ந்தான்

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

     மெல்ல  நடந்தான்  காளையவன்
          மேனி சிலிர்த்தாள்  மங்கையவள்
     அள்ளி அணைத்தான்  காளையவன்
          அடங்க மறுத்தாள்  பெண்ணவளும்
     துள்ளி விழுந்தார்  கட்டிலிலே
          தொடர்ந்த  த்வர் தம் ஆட்டங்களே
     பள்ளி  அறையினில்  இருவருமே
          படித்தனர்  பழம்  புதுப் பாடங்களே


     கள்ளியின் விழிகளில்  காளையவன்
          காளையின்  விழிகளில்  கள்ளி  யவள்
     அள்ளி  அணைக்கையில்  விழிகளெல்லாம்
          அங்கே  யிழந்தன  பார்வைகளே
     தள்ளியே விடுதல் போல்  நடிக்கின்றாள்
          தழுவிடும் காளையோ  துடிக்கின்றான்
     கள்ளியின்  உண்ர்வினைப புரிந்த  பின்னர்
          கட்டித தழுவியே  பாடம் சொன்னான்


     கூடி மகிழ்ந்தனர்  இருவருமே
          குளித்தே மகிழ்ந்தனர்  வேர்வையிலே
     ஆடிக் களித்தவன்  தூங்கி விட்டான்
          அவளோ சேலையைத் தேடுகின்றாள்
     நாடிக் களித்திட்ட நற்  களியில்
          நங்கை தன்னை இழந்த்தனால்
     ஊடி வருகின்ற்  நிலாவொளியை
          உடையென்றெடுத்து உடுத்துகின்றாள்


     பாடு பொருளாய் இதை வைத்து
          பாடி நின்றான் ஜெயங்கொண்டான்
     கூடி அவனைத் தினந்தோறும்
          கூட்டி வருவேன்  உம்மிடத்தில்
     ஆடிப் பாடிப்   போற்றுங்கள்
          அன்னை தமிழாள்  தன்னழகை
     ஒடி  ஒடிக் க்டை திறப்பால்
          உண்மைக் காத்ல்  போற்றுங்கள்

                                  செய்யுள்

     கலவிக் களியின்  மயக்கத்தால்
     கலை போயகலக் கலை மதியின்
     நிலவைத் துகிலென்றெடுத் துடுப்பீர்
     நீள்  பொற்  கபாடம்  திறமினோ
         

வள்ளுவரே காக்க வேண்டும்

     குடியென்னும்  பேரரக்கன்  ஏழையர்தம்
          குடும்பத்தை  வேரறுத்தல்  ஒன்றே செய்வான்
     அடிக்கு மேல்  அடி தந்து  அவர்கள்  தம்மை
          அழ வைத்தும் தொழ வைத்தும் அழித்தொழிப்பான்
     வடிவாக  வள்ளுவர்க்குச் சிலைகள்  வைப்பார் அவர்
          வழி மட்டும் ஒரு  நாளும்  நினைவில்  வையார்
     அடி நாதமாக  அவர்  வழியைக்  கொண்டால
          அதன் பின்னர் தமி  ழருக்கு வீழ்ச்சியில்லை



     பெற்ற மகன் தவறுகளைப் பொறுத்துக் கொள்ளும
          பேரருளின்  அன்னையவர்  முகம் சுளித்தல்
     கற்றவரும்  பெரியவரும்  விலகிச் செல்லல்
          கண்ணியத்தார்  எண்ணி எண்ணிக்  கவலை  கொள்ளல
     மற்றவரோ  சொல்லுதற்கு   அஞ்சி நிற்ற்ல் 
          மனைவி மக்கள் அன்றாடம் உயிர்  துறத்தல்
     சொற்றமிழில்  வள்ளுவரும்  சொல்லி வைத்தார்
          சோகங்கள்  தீர்ப்பதற்கு  யார்  நினைந்தார்


     ஏழையர்தாம்  அழிகின்றார்  பணம்  படைத்தார்
          ஏற்றங்கள்  பெறுகின்றார்  குடியின் மூலம்
     கோழைகள்  போல்  வணிகங்கள்  கொள்வதற்கும்
          கொள்ளை  லாபம்  அடிப்பதற்கும் குடியைக் கொண்டே
     பேழைகளை நிரப்புதற்கும்  வழிகள்  கண்டு
          பெரும் பெரிய்  விடுதிகளில்  கூட்டம்  சேர்த்து
     வாழையடி  வாழையென  இந்த  நாட்டின்
          வளம் ஒழித்து  குலம் கெடுத்து  வெல்லுகின்றார்

     வாக்களிக்கும்  கூட்ட்மென  ஏழையரை  
          வகைப் படுத்தி   வைத்து உள்ளார அவர்கள்  தம்மைப்
     போக்கொழிந்த  நிலையினிலே  வைத்தால் தானே
          போர்க்குணங்கள்  இல்லாத அடிமையாவார்
     யார்க்கு  வரும்  இவ்வினிய  ந்ல்ல  நோக்கு
          எம்  தமிழர்  திரு நாட்டில்  அன்றி  வேறு
     பார்க்கின்றோம்  சொல்கின்றோம்  அழுதழுது
          பதைக்கின்றோம்  வள்ளுவரே  காக்க  வேண்டும் 
     
          


     

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

     காத்திருந்து  காத்திருந்து  கண்ணிரண்டும்   ஒய்ந்த மகள்
           பார்த்திருந்த  பாவி மகன்  பக்கத்திலே வ்ந்தமர்ந்தான்
     சேர்த்தணைக்கும்  ஆசை யுண்டு  சிற்றிடையாள கோபமதால்
           பார்த்த படி்  காத்திருந்தான் பயமதனால்  வேர்த்திருந்தான்
     ஆர்த்தசையும்  மார்பிரண்டும்  அருகினிலே  இருந்தும்  அவைக்
           கோர்த்தணைக்க முடியாமல்  குழம்பி  நின்றான் தங்க மகன்
     வார்த்தைகளால்  ஏதேனும்  வம்பு  வரக் கூடும்  என்றே
           வாய்  திறக்க மாட்டாமல்  வாடி அவள்  முகம்  பார்த்தான்

     பார்த்தபடி  அமர்ந்திருக்கும் பாவமதைப்  பார்த்த  பெண்ணாள்
           சேர்த்தணைக்க  முடியாமல்  சிந்தனையில்  சிரித்திருந்தாள்
     வார்த்தையினைக் காக்காம்ல்  தாமதமாய்  வ்ந்ததனால்
           வடிவ்ழகைக் காட்டாமல படீரென்று  எழுந்து சென்றாள்
     கோர்த்தவளின்  முந்தானைத் தலைப்பினையே  பிடித்திழுத்தான
          வேர்த்தவளோ  விடு  விடென்று  வேகத்தைக் காட்டுகின்றாள்
     பார்த்தவனோ மேலும் மேலும்  பற்றியே  இழுக்கின்றான்
           ஆர்த்தவளோ  விடு விடென்று அதையேதான்  சொல்லுகின்றாள்

     போய்த் தொலையவில்லை  அவள்  போவதற்கும்  மனதில்லை
           காய்த்த  ம்னம்  இல்லாத  கனி  மனத்தாள்  நின்றிருந்தாள்
     வாய்த்த  நல்ல  வாய்ப்பதனில்  சேலை தொட்டுப் பார்த்ததையும்
           வடிவழகாள்  விடச்  சொல்லி  வாயதனால்   சொன்னதையும்
    பேர்த்தெடுத்துப்  பார்க்கின்றான்  பிடி என்று சொல்வதைத்தான்
           வார்த்தை  மாற்றி விடு  என்று  வாயழகில்  காட்டுகின்றாள்
    ஆர்த்து  நின்ற்  அன்பு மகன அகராதி கண்டு   கொண்டான்
           வார்த்தை  விடு  என்று  சொன்னால்  வா என்னைப்  பிடி  என்று

                                                          செய்யுள்

     விடுமினெங்கள்  துகில்  விடுமினென்று  முனி
     வெகுளி  மென்குதலைத் துகிலினைப்
     பிடிமினென்ற  பொருள்  விளைய்  நின்றருள்  செய்
     பெடை நலீர் கடைகள்  திறமினோ
     

வேணும் இலவசம் இன்னொண்ணு

     ஆணுறை  இங்கே  இலவசம்
           அடுப்பும்  கேஸூம்  இலவசம்
     காணும்  பொட்டி இலவசம்
           கலர் கல்ராத்தான்  இலவசம
     பேணும் கல்வி  அது மட்டும்
           பெருந் தனவந்தர்  கை வசம்
     நாண்ம் வீழ்த்தும் மதுக் கடைகள
           நமது  அரசின்  கை வசம

     தேனும்  பாலும்  வேண்டாமே
           தேக சுகங்கள்  வேண்டாமே
     நாணம்  வெடகம்  வேண்டாமே
           நாங்க கேட்பது இது ஒண்ணே
     வேணும் இலவசச் சுடுகாடு
           விரைவில்  வ்ழங்கணும்  அதை நாடு
     ஆணும் பெண்ணும்  சாகையிலே
           அக மகிழ்வோடே போகோணும்

   
     

பழம் பாடல் புதுக் கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

     புகைப்படத்தில்  தகடுகளில் பிரிந்து போகும்
          பொன்னான  காதலனைப்  பதிந்து  கொண்டு
    வகைப் படுத்திப் பார்க்கின்றீர் நாள்  குறித்து
          வந்த செய்தி  நடந்த செய்தி  சேர்த்து வைப்பீர்
    திகைப்படைந்து  போவீர்  நீர்  அந்த்க் காலச்
          செந்தமிழர் பெண்ணார்  தம் திறனறிந்தால்
    தொகைப் படுத்திச் சொல்லுகின்றான் ஜெயங்கொண்டானும்
          தோகையவள் பெரும் பேற்றைச் செய்யுளாக


    படையெடுத்துப் போகின்றோம்  என்று சொல்ல
          பாவையிடம்  வந்து நின்றான்  இனிய சொல்லான்
    இடையெடுத்துத் தந்த  இரு போர் முனையில்
          இடுகின்றான்  நகங்களினால்  குறிகள் எங்கும்
    தடையின்றி  இரு  மார்பைத் தந்து  தந்து
          தகவலினைப்  பதிப்பதற்கு வழிகள் தந்தாள்
    விடை கொடுத்தாள் அவன்  சென்றான் மங்கை நல்லாள்
          விரகமதைத் தீர்க்க  அதை  வழியாய்க் கொண்டாள்


      வருவதற்கு  பல நாட்கள்  ஆகும்  என்றே
           வந்து சிலர் சேதி  சொல்லி நிற்கும் போதும்
     தருகின்ற அச்செய்தி   ம்ங்கை தானும்
           தடுமாற வழி வகுக்கும்  என நினைப்பார்
     சிறு இடையாள்  வருத்தமெதும்  கொள்ள மாட்டாள்
           சேமித்து வைத்த நகக்குறிகள் தன்னால்
     மறுபுறத்தில்  தனியாக  ஆடையின்றி
           மார்பகத்துக் குறிகளிலே மனம் கொள்வாளாம

     செல்வமில்லார் செல்வத்தைக் கண்டாற் போல
            சிறந்த  அந்தக் குறிகளிலே  செல்வம் காண்பாள்
     வல்லவனின்  நகங்கள்  இட்ட குறிகளெல்லாம் அவன்
           வடிவழகைக் கண்டு  கண்டு ஆடுவாளாம்
    சொல்லுகின்றான்  ஜெயங்கொண்டான் தேடிக் காண்பீர்
           சுகம்  சுகம்தான்  பரணியிலே  கடை திறப்பில்
    உள்ளுகின்றேன்  தமிழமுதை  உள்ளி உள்ளி
          உயிர்  கொண்டு  வாழ்கின்றேன்  உவகையோடு

     முலை மீது  கொழுநர் கை நக மேவு குறியை
     முன் செல்வம்  இல்லாத  அவர் பெற்ற பொருள் போல்
     கலை  நீவி  யாரேனும்  இல்லா இடத்தே
     கண்ணுற்று நெஞ்ச்ம்  களிப்பீர் கள் திறமின்

வண்டமிழின் தன் மகனார்

     தமிழனுக்குப்  பொறந்தவந் தான் இங்கிலீஷு
          தட தடன்னு  பேசுனானா  அசந்தே போனேன்
     அமிழ்தம்  நம்ம  தமிழுன்னு  நாமக்கல்லார்
          அன்னிக்குச்  சொன்னதெல்லாம்  நெனச்சுக் கிட்டேன்
     உமிழ் நீரில்  பால்  சேர்த்து  அவங்க ஆத்தா
           ஊட்டையிலே தமிழுந்தான்  ஊட்டிருப்பா
     கமழ்கின்ற தமிழ் விட்டு  இங்கிலீஷிலே
           கதைச்சாத்தான்  பெருமையின்னு இவன் நெனைக்கான்

     தெலுங்கினிலே  பேசிக்கிட்டு  இருவர்  போனா
           தெளிவா நான்  தெரிஞ்சிடுவேன்  தெலுங்கருன்னு
     துளுவினிலே பேசிக்கிட்டு இருவர் போனா
           சுளுவா நான்  தெரிஞ்சுக்குவேன் துளுவருன்னு
     கொழு கொழுன்னு மலையாளம்  பேசிப் போனா
           கொண்டிடுவேன்  மலையாள நண்பர்  என்று
     வழு வழுன்னு  ஆங்கிலத்தில் பேசி நின்றால்
           வண்டமிழின் தன் மகனார்  என்றுணர்வேன்

சொரணையில்லை

     திங்காத பொருளையெல்லாம்  திங்கதுக்குத்தான்  
         தெரிஞ்சுக்கிட்டான் இந்தியங்க  அதனாலேதான்
    மங்காத்தா  சூதைப் போல்  வெலவாசிதான்
          மளமளன்னு  ஏறுதுன்னு  மாமா சொன்னார்
    எங்காத்தா  எவன்  அந்த மாமான னாக்க
          எக்குத்தப்பா  கேக்காளே  என்ன சொல்ல  
    பொங்காத்தா   எவன்  சொன்னா  ஒனக்கு என்னா
          பொறுப்பான எவன்  கேக்கப் போறான்  இங்கே

    அணுசக்தி  தந்து  நம்மை  அமுக்கணும்ன்னு
           ஆடுறானே அமெரிக்க  வெள்ளைக்காரன
    தனைச்சுத்தி  யாரேனும்  வாழுறதைத்
           தாங்காமத் துடிக்கின்ற் கொள்ளைக்காரன
    நெனச்சிட்டான்  நாம  நல்ல  சாப்பாட்டையே
           நேத்து வர  சாப்பிட்டதேயில்லை யின்னு
    கொணக்கேடு  புஷ் ஷூ  மாமா  ஒளறுதான தான்
            கூப்பிட்டுக் கேக்க  ஒரு  நாதியில்ல


    அம்மண மா  காட்டுக்குள்  அவங் கூட்டம்  திரிஞச
           அப்பவே உணவை  நாம்  மருந்தாகக்  கொண்டோம்
    எம்மண்த்தை  உணவினிலே  சேர்த்தே  நாம்  உண்டால்
           எவ்வுடற்கும்  நன்மை  செய்யும்  என்றே  அறிந்தோம்
    ந்ம்மினத்தார்  ஆடை கட்டி அரசு  செய்த காலம்
           நாடின்றிக் காட்டினில அலஞ்சவங் களெல்லாம்
    நம்மப் பத்தி  வாய்  தொறக்காம்  என்ன  செய்ய  ஆத்தா
           நாம  சொல்லி  எந்தப்பய  கேட்டு விடப்  போறான்
        

    ஆவியிலே வேக வ்ச்ச  உணவு   தன்னை  நீயும்
           அப்ப ச்ரி  இப்ப  சரி  எப்பவுமே   உண்ணு
    தாவி நல்ல  குதிக்கிறாற் போல்  உன் உடம்பு  இருக்கும்
           தடுமாற்றம்  இருக்காது  என்று  அன்றே  சொன்னார்
    மேவி அதைக் கடைப் பிடித்தால்  நோய்  நொடிகள்  இல்லை
           மென் நடையை  உணவிற்குப்  பின்னால  கொள்ளு
    ஆவி உடல் பிரியும் வரை  அவதிகளே  இல்லை
           அற்புதமாய்  பல  செய்தி  சொல்லி வைத்தார்  முன்னோர்

    யாரு  வீட்டு  உணவெல்லாம்  ஊருக்குள்ள  வந்து
           என்னென்ன  ஆட்டமெல்லாம்  போடுது  பார்  இங்கே
    காரு மேல காரு  கொண்ட  கண்ணியவான்  எல்லாம்
           கால்  மேல  கால்  போட்டுத் திங்கிற்தைப் பாரு
    நீரு  போயி  நீத்தண்ணி  குடிக்கிறதைச் சொன்னா
           நிக்க வச்சு  உமைப் பாத்து  சிரி சிரின்னு  சிரிப்பார்
    சீரு  கெட்ட  நாடாச்சு  அதனாலேதானே
           செவிட்டோடு  அறை  கொடுக்கார்  அமெரிக்க மாமா

    புஷ்ஷு  மாமா  சொல்லியாச்சு   பொத்திக் கிட்டுப்  போடா
           புவனத்துச் ச்ந்தைக்குள்ள நாம புகுந்தாச்சு
    கிஸ்ஸடிக்க  வேணுமுன்னா  புஷ்ஷு  மாமா கிட்ட
          கேட்டுக்கிட்டா நல்லதுன்னு  பிரதமரே சொல்வார
    தஸ்ஸு புஸ்ஸு இங்குலீஷ்  சிதம்பரத்து  அண்ணன்
          சண்டைக்கு வ்ந்திடுவார்  மூடிக்கிட்டு  வாடா
    ப்ஸ்ஸுக்கு  காசு  இல்ல  ஒனக்கு  என்ன  திமிரு
          பக்குவமாய்த் தேர்தலிலே  ஒட்டைப் பாத்துப்  போடு
    

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

   மலை தந்த ம்ழையாலே  விளைந்த  முத்து
          மாலையென  உருக்கொண்டு  மலைகள்  சேர
     சிலையுருவப்  பெண்ணாளின்  சிவந்த  மார்பில
          சேர்ந்த  முத்து மாலையினுக் கிடையே சென்று
     அலை கடலின்  பவளமதும் அவளின் மார்பில
          அணிகலனாய்ச் சேர்த்தானாம்  எவ்வா றென்றால்
     குவியும்  இதழ்  மார்பகத்தில்  குவித்து வைத்து
          கோலமிட்டான்  ப்ற்குறியால்  மார்பகத்தில்


     பதிந்து  விட்ட  பற்களது  சிவந்த  மார்பில்
          பவள  வடம்  போட்டது போல்  அழகு செய்ய
     கனிந்து விட்டாள்  பேரழகி  காதலனின்
          கவிதை  வரி  மார்பினிலே  பவளமாக
     புவியிலிது  போற்  கவிதை  எங்கும்  யாரும்
          புகன்றதுண்டோ  புகன்றீடுவீர்  தமிழினத்தீர்
     கவிதையிது  ஜெயங் கொண்டப்  பெரிய  பாவி
          கலிங்கத்துப்  பரணியிலே  புகன்றதையா


                                                          செய்யுள்

          முத்து  வடம்  சேர்  முகிழ்  முலை மேல்
          முயங்கும்  கொழுநர் ம்ணிச் செவ்வாய்
          வைத்த  பவள வடம்  புனைவீர்
          ம்ணிப் பொற் கபாடம்  திறமினோ
     

தனியாய்த் தெய்வம் வேறே வேண்டாம்

     தந்தையைத்  தாயை  வணங்குதல்  போதும்
          தனியாய்த் தெய்வம்  வணங்குதல்  வேண்டாம்
     முந்தியே நமக்கு  அவ்வை  அன்னை
          முறையாய்ச்  சொன்னாள்  நல் வழி  இதனை
     சந்ததி  தமக்கு  உணர்த்திட  நாமே
          சரியாய்க் கொண்டால்  உலகே வெல்லும்
     வந்தனம்  செய்வீர்  தந்தையைத்  தாயை
          வளமாய்  வாழும் உளமே  தானே
     

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை கலிங்கத்துப் பரணி

     தாமதமாய்   வந்து விட்ட  காளை  கண்டான்
          தளிர்க்  கொடியாள்  உறக்கமதைத் தழுவியதை
     பூம்ணத்து  மேனியினைத் தான்  தழுவி
          புதுக் கதைகள்  பல படித்து மேனியெங்கும்
     நாமணக்க  முத்தமிட்டு  மேலும் மேலும்
          நல்கு  என  அவள்   வேண்ட  மீண்டும் மீண்டும்
     ஆவணமாய்  அழகு மயில்  உடலம்  கொண்டு
         அனைத்தையுமே  பத்திரமாய்  எழுதிப்  பின்னர்

     
     கோமகளும்  உறங்குவதே  வழக்கம்  என்ன
          கோபத்தில்  துயில்  கொண்டாள் என நினைந்தான்
     சாமமிது  இவ்வுறக்கம்  இதனை  நாமும்
          சரியாக்ப்  பயன் படுத்தல்  வேண்டும்  என்றே
     ஆவலினை  நெஞ்சினிலே  கொண்டான் அந்த
            அழகு மயில்  அருகினிலே சென்றான் நின்றான
     தாவி  அவள்  இடையினுக்கு  இடையே  தன்னின்
          தடக்கையைக்  கொண்டு   வைத்தான் விழித்தாளில்லை

     ஆவலதில்  மார பிரண்டும்  விம்மியோங்க
          அழகு மயில்  நடிக்கின்றாள் துயில்வாள் போல
     காவலனோ  வைத்த கையை  எடுக்கவில்லை
          கண்மணியோ நடிக்கின்றாள்  விழிக்கவில்லை
     பாவலனாம்  ஜெயங்கொண்டப்  பாவி மன்னன்
          பாப்புனைந்து  தந்துள்ளான் பரணி தன்னில்
    தாவி  வரும்  செய்யுளதைப்  பின்னால்  தந்தோம்
          தமிழினத்தார்  இப் பெருமை  நமக்கே  சொந்தம்



                                     செய்யுள்

     இத்துயில்  மெய்த்துயில்  என்று  குறித்து இளையோர் அடியிற்
     கைத்தலம்  வைத்த்லும்  பொய்த்துயில்  கூர் நயனக்
     கடை திறவா மடவீர்  கடை திறமின்  திறமின்

அய்யா நாங்களெல்லாம்

     கொய்யாப் பழம் விக்கும் கோபாலு  நான்
          கோரைப் புல் விக்கின்ற  மாயாண்டி  நான்
     அய்யா  நான்  மீனு  விக்கும் மேரியம்மா
          அவதான்ய்யா  கீரை  விக்கும்  காளியம்மா
     கையாலே வண்டி  தள்ளி  தெருத் தெருவாய்
          காய்கறிகள் வித்து வாழும்  கண்ணுத் தாத்தா
     அய்யா  நாங்களெல்லாம்  ஒட்டுப் போட்டோம்
          அதனாலா எங்களையே ஒச்சுப் போட்டே

     மேல்  நாடு  கீழ்  நாடு  எல்லாம்  சுத்தி
          மேலும்  மேலும்  பணம்   சேக்கும்  அய்யாமார
     ஊர்  ஊராக் கடை  திறந்து  எங்க  வாழ்வ
          ஒழிப்பதற்கு  ஏற்பாடு செய்தே  போட்டீர
     கார்  மேல்  போறேரு  ஒமக்கு எங்க
          கவலைகளைச் சொல்லுதற்கு  யார் இருக்கா
     நார்  நாராய்க்  கிழிக்கின்ற  தோழர்  மாரும்
         நாள  வரும்  தேர்தலுன்னு  வாயடைக்கா

     சார்வா  ஒங்க  மோசடியால்  அழியப்  போகும்
         சங்கடத்தில்  என்னிக்கும்  வாழும்  நாங்க
     மோர்  வித்துப் பிழைப்பதற்கும் வழியடச்சு
          மொத்தக் கட  தொறக்க  வ்ழி எல்லாம்  செஞ்சீர்
     தேர்  போல  பிழைப்புமக்கு   ஒடணும்ன்னா
          தெருவோரம்  அச்சாணி  நாங்கதான்யா
      ஊர்  ஊரா  வருவேர்ல்லா  ஒட்டுக் கேட்டு
          ஒத  இருக்கு  அன்னிக்கு  வாரும்  பாப்போம்
     
          

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை பரணி

     பழம் பாடல்  கனிப் பாடல்  செயங்கொண்டான்
          பக்குவமாய்  பொற்குவையாய்  தந்த  பாடல்
     உளம்  கொள்வீர்  உவகையிலே  உச்சம் கொள்வீர்
         உண்மையிது  பொய்யில்லை  உணர்வீர்  நீரே


     கிளி வளர்த்தாள்  ஒரு  கிள்ளை  சொன்னதெல்லாம்
          கிண்ணாரம்  கொட்டி உடன் மீண்டும் சொல்லும்
     பழி  வளர்க்கும்  அது  என்று  தெரியாளாகி  
          படுக்கையறைக்குள்ளேயே  வைத்துக் காத்தாள்
     களி  நடக்கும்   வழி நடக்கும்  காதல்   கொள்ளை
          கட்டிலிலே  நடக்கின்ற  நேரமெல்லாம்
     கிளி  இருக்கும்  உள்  அதனை மறந்தாளாகி
          கிறுக்கு  மொழி  பல  உளறி  வளர்த்தாள்  காதல்

     
     அடுத்து  பகல்  விடிந்ததங்கே  தோழி மார்கள்
          ஆற்றுக்கு  நீராட  அழைக்க  வந்தார்
     கெடுத்ததங்கு  கிளி  அவளின்  மானம் தன்னை
          கெக்கலித்துச்  சிரித்து  நின்றார்  தோழிமார்கள்
     அடுக்கடுக்காய்க்  காதலனைக்  கொஞ்சிக் கொஞ்சி
          அவள்  உரைத்த  வார்த்தையெல்லாம்  கிளி  அடுக்க
     படுத்திடவே  தொடங்கி நின்றார  தோழிமார்கள்
          பாவி மகள் வாய்  புதைத்துத் தலை கவிழ்ந்தாள்

 
                  செய்யுள்
     நேயக்  கலவி மயக்கத்தே  
     நிகழ்ந்த மொழியைக் கிளி உரைப்ப
     வாயைப் புதைக்கும்  மட நல்லீர்
     ம்ணிப் பொற் கபாடம்  திறமினொ

கண்ணதாசன்

     பாய்ந்து  வரும்  தமிழழகு  வார்த்தையெல்லாம
          படிப் படியாய்  வரி வடிவம்  கொள்ளும் நேரம்
     தோய்ந்து  விடும்  நம் மனது  துள்ளி  நிற்கும்
          தொடர்ந்து  வரும்  பாடல்களில்  மயக்கம்  கொள்ளும்
     ஆய்ந்தெடுதத  தமிழ்  அங்கே  அழகு  காட்டும்
          அவனால் தான்  முடியும்  என்று  உள்ளம்  சொல்லும்
     காய்தலுக்கும்  உவத்தலுக்கும்  ஆளாய்  நின்ற
          கவிஞன்  அவன்  செட்டி  நாட்டுக்  கண்ணதாசன

     தாய்மையினைப்  பாடி நிற்பான்  தங்க மகன்
          தாய்க் குலமே  அவனுக்குள்  அடக்கமாக
     தூய்மையினைப்  பாடி நின்றால்  அவனுக்குள்ள
          துய்ய  நிற  வெண் மனது தோன்றும் அங்கே
     வாய்மையினைப்  பாடி  நிற்பான்  இடையிடையே
         வழி தவறிச் சென்றதெல்லாம்  நினைவில்  கொள்ள
     ஆய்ந்தன்னை  தமிழ்  அவனைப்  பிள்ளையாக
          அரவணைத்தாள்  அவன்  எங்கள்  கண்ணதாசன்

     போய்  அவனைப்  படித்தி டுவீர்  இளையவரே
          புரியும்  கவி  எழுதும்  வகை  புரியும்  நன்றாய்
     காய்  தெரியும்  கனி தெரியும் கவி தெரியும்
          கனித் தமிழின்  செல்வமெல்லாம் கையில் சேரும்
     வாய் திறந்தால்  கவிதை  எல்லாம்  வடிவம் காட்டும்
          வண்டமிழாள்  தண்டமிழாள்  உம் தமிழாவாள்
     ஆய்ந்துணர்வீர்  இளையவரே  அன்னை தமிழ்
          அவளளித்தாள்  கண்ணதாசப்  பேரான் தன்னை
   
          

     

பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளயிரம்

     ஒராண்டாய்ப்  பாண்டியனின்  பழக்கம் அவர்
          உறவு  கொள்ளல்  அன்றாட  வழக்கம்
     சீரான  அவ்வுறவில்  பெண்ணாள்  சொல்லும்
          சி(ற்)ரிப்பான்  செய்தியினைப்  பார்ப்போம்

     படையெடுக்கும்  பாண்டியனைப்  பார்த்த  அன்றே
          பனிமொழியாள் தலை கவிழ்ந்தாள் அவனின் கைகள்
     இடையிழுத்து  அணைக்கையிலே  தனை  இழந்தாள்
          இதழமுதம்  உண்ணையிலே  விழி துறந்தாள்
     பட படவென்றித  யமதும்  துடிக்கும்  வண்ணம்
          பாவி மகன்  உறவினிலே  தனை  இழந்தாள்
     அட  அட  அவள்  சொல்லுகின்ற  செய்தி  கேட்பீர்
         அநியாய்ம்  அநியாய்ம்  தாங்க  மாட்டீர்

     பொறுக்காத  கோபத்தால்  ஊடல்  கொண்டு
          புறங் காட்டி நிற்பாளாம்  ஊடல் தீர்த்து
     இறுக்காத  இறுக்கத்தால்  நாணம்  கொண்டே
          இரு விழியும் தமையிழக்கச் சுகம்  காண்பாளாம்
     வெறுத்தாள்  போல்  ந்டித்தவளோ  ந்டித்தல்  விட்டு
          விரும்பியவன்  தருகின்ற  சுகம் கொள்வாளாம்
     நெருப்பாறாய்  நின்ற்  உடல்  நீராறாகி
          நிம்மதியாய்  உறங்கையிலே  அவன் செல்வானாம்


     கடுப்பாக  ஒரு செய்தி  சொல்லுகின்றாள்
          கண்மணியாள்  கேளுங்கள்  வியந்து  நிற்பீர்
     அடுக் கடுக்காய்  உறவு  கொண்ட  நாட்களிலும்
          அவனை இவள்  கண்ணாரப் பார்த்ததி்லையாம்
     ஊடலிலே  திரும்பியதால்  பார்க்கவிலையாம்
          உடலிறுக்க  அப்போதும்  பார்க்கவிலையாம்
     கூடலிலே  மயங்கியதால்  பார்க்கவிலையாம்
          கொள்ளை  மொழிப் பாடல்  இதோ  கொள்வீர்  நீரே

     புலவி புறக் கொடுப்பன்  புல்லிடின்  நாண் நிற்பன்
    கலவி களி  ம்யங்கிக் காணேன் - நிலவிய  சீர்
    ம்ண்ணாளும்  செங்கோல்  வள்வனை  யான  ஈதாராக்
    கண்ணாரக்  க்ண்டறியா  ஆறு
    

தமிழகத்தில் முதல் குரல்

     பதிவு  செய்து  தொழிற்சங்கம்  நடத்துகின்ற
          பாங்கதனை  அறியாராய் தமிழர் நாட்டில்
     மதி நிறைந்த  இரு வீரர்  நடத்தி நின்ற
         மாபெரிய  போராட்டம்  உமக்குச் சொல்வேன்
     சதி நிறைந்த  வெள்ளையர் தம் தொழிற்சாலையில்
         சங்கடங்கள்  துன்பங்கள்  கண்டு  நொந்து
     விதி யென்று அதனையுமே  ஏற்று  வெந்து
          விழலுக்கு உழைத்து  நின்ற  ஏழையரின்


     உரிமைக்காய்  குரல்  கொடுத்த  காரணத்தால்
          உலகிலேயே முதன் முதலாய்  நாற்பதாண்டு
     சிறைவாசம்  தனைப்  பெற்றார்  சிதம்பரனார்
          சீரழிந்து  அவர்  குடும்பம்  உலைந்ததன்றே
    உரம்  கொண்ட  குரலுக்குச்  சொந்தக்காரர்
        உத்தமராம்  சிவா  அவர் உடனே சென்றார
    வரலாற்றில்  உழைப்பவர்க்காய்  முதற் குரலே
        வ்.உ.சி.   சிவா தந்த  இடிக் குரலே
    
         

மே தினம்

     உலகத்துத்  தொழிலாளர்  ஒன்று  கூடி
          உளம்  மகிழ்ந்து  கொண்டாடும்   மே தின  நாள்
     கலகத்துக்காரர்  என்று  கைது  செய்து
          கடுந் தண்டனை  அளித்துத்  துன்பம்  தந்தும்
     வெலவெலத்துப் போகாம்ல்  உழைப்பாருக்காய்
          வீரர்களும்  போராடி வென்ற  நாள்  காண்
     கலகலப்பாய்க்  கொண்டாட  எண்ணும்  நேரம்
          கண்ணில்  படும்  உண்மை  அதைத் தடுக்குதையா

     உண்மையிலே  தொழிலாளர்  உரிமையெல்லாம்
           உலகெங்கும்  பெற்று  விட்டார்  என்று  சொல்லல்
     கண்ணிருந்தும்  குருடரென  வாழும்   ந்ம்மைக்
          கண்டவர்கள்  உமிழுதற்கே  வழி வகுக்கும்
     அண்மையிலே  இருக்கின்ற தொழிலாளரின்
          அவதிகளைப்  பார்க்கையிலே வெட்கம் கொல்லும்
     எண்ணும்  இதைத்  தொழிலாளர்    அனைவருக்கும்
          எப்பொழுதும்  நன்மை  வர  உழைத்து  வெல்வோம்