நீர் நிலையில் மலர்ந்துள்ள மலர்களையே
நெஞ்சினிலே மாலை யாக்கிச் சூட்டியுள்ளான்
ஈரம் மட்டும் அவன் நெஞ்சில் இல்லை இங்கே
இளஞ்சோழன் காவல் ஒன்றும் சரியாயில்லை
யாரவனைப் பாராட்டி நின்ற போதும்
என் மனது ஏற்காது அவர்தம் காவல்
சீரதனைச் சொல்கின்றேன் கேட்பீர் நாட்டீர்
சிந்தித்தால் உணர்வீர்கள் உண்மை நன்றாய்
காவலன் தான் மறுத்தேனோ இல்லை இல்லை
கண்கள் வழி நுழைந்தானே தடுத்தேனோ நான்
ஆவலுடன் அவன் தன்னையன்றி வேறு
யார் நினைவும் இல்லாமல் வாழும் என்னை
காவல் செய்ய வேண்டுமென்றால் மாலை தோறும்
கையிலுள்ள குழல் கொண்டு ஊதி என்றன்
ஆவியினைப் பறிக்கின்ற ஆடு மேய்க்கும்
அச் சிறுவர் கொடுஞ் செயலைத் தடுக்க வேண்டும்
பாவி மகள் கேள்வியிலே நின்று ஆடும்
பதை பதைப்புக் கேள்வியினைப் புரிந்தீரோ நீர்
தாவி அவன் மார்பினிலே சாய வொண்ணொ
தனி இரவு கொடும் இரவு வருவதனை
கோவலர் வாய்க் குழல் உணர்த்தும் என்பதாலே
கொடுமை அதைத் தடுப்பதற்கு வேண்டுகின்றாள்
பாவம் இந்தக் கோதையினைக் காப்பதற்கு
பனி மலரின் சோழன் அவன் வருவானோ தான்
முத்தொள்ளாயிரம்
தெண்ணீர் நறு மலர்த்தார் சென்னி இளவளவன்
மண்ணகம் காவலனே என்பரால் - மண்ணகம்
காவலனே ஆனக்கால் காவானோ மாலை வாய்க்
கோவலர் வாய் வைத்த குழல்
Wednesday, May 28, 2008
பழம் பாடல் புதுக்கவிதை மூத்தொள்ளாயிரம்
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 மறுமொழிகள்:
தன்னாடு அழைக்கவே வாய்வழிக் குழல் ஊதுகிறான் இந்தக் கோவலன்
தன்னாடு காக்கும் மன்னன் தன்னைத் தவிக்கவைப்பதில் மயங்குகிறாள் பேதை
மயக்கத்தில் பிறக்கும் கோபத்தில் மன்னனை விடுத்துக் கோவலனைப் பழிக்கிறாள்
காவலனும் கோவலனும் இடம் மாறும் இக்காட்சி மிகவும் அருமை
[தலைப்பில் ஒரு த. பி.]
Post a Comment