பழம் பாடல் புதுக் கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

             முத்து களுக்  கரசன்  பாண்டியனை
                    முலை தாங்காச்  சிற்றிடையாள்  பார்த்து விட்டாள்
              கத்துங்  கடல்  வாழும்  சங்கினத்தால்
                     கை  வளைகள்   கொண்டிருந்தாள்  வேர்த்து விட்டாள்
              பத்து  பதினைந்து  நாள்  கழிந்தும்
                     பாவி மகன்  பவனியில்லை  சோர்ந்து விட்டாள்
              செத்தொழிந்து விடுவாள்  போல் காட்சி  தந்தாள்
                     செவ்விதழாள் துன்பமதைச் சேர்த்து நொந்தாள்


              கைவளைகள்  கழன்று  விழும்  உடனிருப்போர்
                       கண்டு விடத் தம்  காதல்  தெரிந்து விடும்
              மை விழியாள்  துடிக்கின்றாள்  அந்த  நேரம்
                       மன்னவனின்  சங்கொலியோ  பூம்  பூம்  என்னும்
               அய்யமில்லை  உறவுக்காய்  உறவு  வந்து
                        அன்போடு  தன்  உறவைக் காக்கும் என்ற
                பொய்யில்லா  அம்மொழியைப் புரிந்து கொண்டேன்
                         பொற் சங்கு கைச் சங்கைக்  காத்தது  பார்

                 சொல்லுகின்றாள்  அப்பெண்ணாள் புரிந்தீரோ  நீர
                          சோகமதில்  கை வளைகள்  கழலும்  நேரம்
                  மெல்லிடையாள்  வளைச் சங்கை  பாண்டியனின்
                           மேலான சங்குவந்து  காத்ததென்று
                  வெல்லுகின்ற  தொழில்  ஒன்றே  கொண்ட  வேந்தன்
                           வீதி  வலம்  வருகின்றான்  என்றுணர்த்த
                   நல்லொலியாய்ச் சங்கொலிக்க  வளைகள்  நிற்க
                            நலம்  கொண்டாள்  பாண்டியனைக் காண்போம் என்று
                  
                         

                                     முத்தொள்ளாயிரம்

                செய்யார்  பிறர்  எனினும்  செய்வர்  தமர்  எனுஞ் சொல்
                 மெய்யாதல்  கண்டேன்  விளங்கிழாய்  -  கையார்
                 வரிவளை  நின்றன  வையையார்  கோமான்
                  புரிவளை  போந்து இயம்பக் கேட்டு