பழம் பாடல் புதுக்கவிதை முத்தொள்ளாயிரம்

        பதினெட்டு  வயதேதான்  பாண்டியர்க்கு
                பையனென்று  கேலி  செய்தோர்  நாடிழந்தார்
       கதியற்றுப்  போனார்கள்  இளைஞனென்று
                கணக்கிட்டோர்  களி  யானைத் தென்னன்  முன்னே
       விதி கெட்டுப்  போனவர்கள்  வாய்க் கொழுப்பால்
                வீடிழந்தார்  நாடிழந்தார் வீதி  சேர்ந்தார்
       மதிகெட்டுப்  போனாரின்  நாட்டையெல்லாம்
                மன்னன் அவன்  கொண்டதிலே  நியாயம்  உண்டு



      கதி கெட்டேன்  நான்  அவனைக் கண்ட பின்னர்
                கை  தொழுது  அவன்  காதல்  வரமே கேட்டேன்
      பதி நான்தான்  என்று  சொல்லி  என்னை  வந்து
                பக்குவமாய்  ஏற்றிடுவான்  என்றே  நின்றேன்
      விதி விதி  பார்  எந்தனது  நிறமே  கொண்டான்
                வீரனவன்  செய்கை  இது  நியாயம்தானா
      எதிரிகளின்  பார்  பறித்தான்  இகழ்ந்ததாலே
                 ஏந்திழை  நான்  பணிந்து  நின்றும்  நிறம் பறித்தான்

      மாந்தளிரின்  நிறம்  பறித்தான்  மனம்  பறித்தான்
                  மங்கையெந்தன்  நலமெல்லாம்  பறித்துக்  கொண்டான
      சாந்துணையும்  அவன்  துணைதான்   என்று  முன்னே
                  சரணடைந்து  நின்றாளைக்  கொன்றே  போட்டான்
      வேந்தனவன்  செய்கையிதில்  நியாயமுண்டோ
                  வேதனையைச் சேர்த்ததிலே  பண்புமுண்டோ
       ஆம்  தமிழாள்  கேட்கின்றாள்  என்ன  சொல்வீர்
                   அகம்  அறிந்த  தமிழர்களே  உம்மைக் கேட்பேன்


                                   முத்தொள்ளாயிரம்


                    களியானைத்  தென்னன்  இளங்கோ  என்று  எள்ளிப்
                    பணியாரைத் தம்  பார் இழகக  -  அணி  ஆகம்
                    கை தோழுதேனும்  இழக்கோ  நறு மாவின்
                    கொய் தளிர்  அன்ன நிறம்