இரட்டைப் புலவர்கள்

கண்ணில்லா ஒருவரும் காலில்லா ஒருவரும்
  வண்ணமயப் புலவராய் வாழ்ந்திருந்தார் அன்பாலே
  கண்ணில்லார் தோளினிலே காலில்லார் அமர்ந்து கொள்ள
  எண்ணமெல்லாம் கவிதைகளாய் யாத்திட்டார் இருவருமே
  முன் இரண்டடியை ஒருவர் மொழியழகாய்ப் பாடி நிற்க
  முத்தாய்ப்பாய் அடுத்தவரும் முடித்து வைப்பார் வெண்பாவை
  இன் தமிழின் புலவரினை இரட்டையர் என்றழைத்தார்கள்
  இல்லாத கண் கால்கள் மறந்தாராய் வாழ்ந்தார்கள்


  ஊனம் மறந்தவராய் ஒற்றுமையாய் வாழ்ந்தார்கள்
  ஊரூராய்ச் சென்று நன்கு தமிழ் மொழியை உணர்ந்தார்கள்
  ஞானம் நிறைந்தவராய் நற்றமிழை மொழிந்தார்கள்
  நலம் பயக்கும் நற் செய்தி நமக்களித்து மகிழ்ந்தார்கள்
  வானம் தொடும் புகழால் வண்டமிழால் வாழ்ந்தார்கள்
  வழி கண்டு ஊனமதை அன்பதனால் வென்றார்கள்
  நாமும் அவர் போலே நல்லவராய் வாழ்வோமே
  நம் மனத்தின் ஊனமதை நற்றமிழால் வெல்வோமே